[539] joke-on-me.blog.onet.pl

Dzisiaj czas na CherryPie!

 Pierwsze wrażenie

Odkąd dowiedziałam się o czym będzie blog, wprost nie mogłam się doczekać pisania oceny. Adres jest łatwy do zapamiętania, co jest zdecydowanie dobre. Jest to jeden z niewielu angielskich adresów, które mi się podobają.

Jeśli chodzi o belkę… Na początku nie miałam pojęcia, co to ma być. Wyglądało, jakbyś strzeliła głową w klawiaturę bez większego zastanowienia. Dopiero potem do mnie dotarło, że to lustrzane odbicie drugiej części belki. Ciekawie to wygląda. Jak Ty to zrobiłaś? Serio, moja wiedza na temat blogów, magicznych umiejętności komputera i blogspotu jest powalająco mała, dlatego wszystko co dziwne i nietypowe (i czego ja nie potrafię zrobić) jest dla mnie fajne.

Jeśli chodzi o szatę graficzną… Cóż, na razie nie wiem, jaki ma związek z Tytanami. Bardziej mi się to kojarzy z łapami krwiożerczych zombie, wrzeszczących: „Arrrr…. Kreeew! Edward, spierdzielaj! To moje!”.

Swoją drogą, masz niezły nick. Aż mi się ciastka zachciało. Ale może niekoniecznie z wisienkami.  Może szarlotka?

8,5/10

Szata graficzna

Niebieska. Zombiasta. I jeszcze trochę niebieskiego.

Nagłówek jest nader skromny. Ot, napis „Teen Titans”, upiorne łapy i jeszcze jakieś litery, z których co nieco rozszyfrowałam. No i taki nieładny, czarny pasek. Albo Ci się szablon rozjechał, albo to efekt zamierzony, choć w to drugie śmiem wątpić, bo wyrazy mi na pół przedziabało.

Podobają mi się też napisy w statystyce. „Zombie” i „Złe żarty” – oryginalnie!

Czarne tło zewnętrzne bardziej eksponuje niebieskie tło wewnętrzne, ale czy to dobrze? Hm… Nie jestem pewna, ale nie wygląda to jakoś odrażająco, więc nie będę się czepiać. Chociaż… Napis „Menu” jest trochę za wysoko. Pod nim plasuje się nagłówkowy tekst, a samo menu jest jeszcze niżej. Przeteleportowałabym więc „Menu” pod ten tekst.

Coś jeszcze? A tak, takie pytanie: Dowiem się, co ma zombie do Tytanów?

7/10

Treść

Ach, w szerokiej liście widzę posty, które masz zalinkowane. Żeby to ładniej wyglądało, radziłabym tamte kilka zapisać w formie szkiców. Znikną z szerokiej listy, ale istnieć będą zakamuflowane w menu.

Czerwone przecinki to te, których u Ciebie nie było.

Rozdział 1: Klaun cz. I

„- Ale naprawdę... - chłopak pokręcił gwałtownie głową i otarł łzy z kącików oczu.” – Jeżeli w dialogu, po myślniku mamy coś, co nie jest czasownikiem w formie osobowej, to piszemy ten wyraz wielką literą. I kropka, nie zapominajmy o kropce!

„Tylko dzięki temu, że Cyborg wcześniej ich ostrzegł, zdołali opuścić miejsce, nazywane dawniej domem, zanim zginęli wraz z nią.” – „nim”.

Czemu Starfire? A Gwiazdka źle brzmi? (Może trochę dziecinnie, ale ładnie!). W dodatku nie każdy może od razu ogarnąć, że chodzi właśnie o nią.

„Dlatego wolałbym się upewnić. Szczególnie teraz, kiedy mamy... sytuację.” – No, ja też mam sytuację. Proponuję opisać tę sytuację jakimś dobitnym przymiotnikiem. Może być nawet „taką sytuację”. Ambitnie, nie ma co!

„Niestety jednak w życiu superbohatera robiły to częściej niż przeciętnie się zdarzało.” – Niestety albo jednak.

„Hollywoodzkim filmie akcji.” – Przymiotnik, litera mała by się przydała.

„Przemówienie różniło się od całej reszty politycznego bełkotu, pełnego pustych obietnic, tylko jedną rzeczą.”

„od dłuższego czasu nie mieli łączności z żadną inną placówką superbohaterów. nie wspominając o tym, że musieli skądś brać jedzenie.” – Wielka litera Ci umknęła z początku zdania. Nawet dwie.

„Cyborg, członek Młodych Tytanów, wojownik w imię dobra, sprawiedliwości i postępu technologicznego, został aresztowany.”

„- Ależ panowie! - doszedł go przesadnie teatralny męski głos, który przy niektórych samogłoskach wznosił się zdecydowanie zbyt wysoko.” – „Doszedł”.

„I on, i żołnierz znajdowali się teraz w zasięgu wzroku Cyborga”

„- Oh? – klaun, jakby w zaintrygowaniu, uniósł brwi.” –„Klaun”.

„to było tylko o krok od postawienia granicy pomiędzy nimi, a ludźmi.” – Wielka litera i niepotrzebny przecinek.

Ach, i jeszcze jednak sprawa, która mnie zastanawia. Mój ukochany Word zamienia mi myślniki na półpauzy… A w Twoich dialogach nie zaobserwowałam tego zjawiska. Dlaczego?

Rozdział przeczytałam tak szybko, że zaczęłam się zastanawiać, dlaczego jest taki krótki. Wrzuciłam go więc do Worda i ze zdumieniem zauważyłam, że zajmuje trzy strony i pół pierwszej linijki czwartej. Nie jest to specjalnie dużo, ale i nie mało… Czyli w sam raz, żeby czytelnika nie zanudzić i jednocześnie zainteresować.

Nie zamierzam tu walnąć streszczenia rozdziału, bo wierzę, że pamiętasz, co napisałaś. Powiem Ci tylko, że moje odczucia są nader pozytywne. Bohaterowie zachowują się na luzie, ich specyficzne poczucie humoru i zwyczajowe słowne przepychanki oddałaś w bardzo trafny sposób. Ale mało mi Raven! Zawsze była moją ulubienicą, za ten chłodny i obojętny stosunek do świata, które zastępowały tylko troska o współtowarzyszy i czasami jakiś wybuch gniewu czy rzadkie, acz niekontrolowane, napady obłąkańczego śmiechu.

Rozdział I: Klaun cz. II

„Trysnęła krew z połamanego nosa, z Cyborg skrzywił się, mając nadzieję, że odłamki kości nie wbiły się tam, gdzie nie powinny.” – „a”.

„Wbrew pozorom złamanie nosa mogło się skończyć śmiercią.”

„Klaun przeczesał niedbałym gestem włosy, które jednak naprawdę były zielone, i uśmiechnął się krzywo, nieco szaleńczo do Cyborga.”

„Było nie było, potrzebowaliśmy żarcia, a nikt już raczej nie chciałby z nami uprawiać biznesu...”

„Po otworzeniu drzwi do sklepu; supermarketu i to jednego z większych; klaun wkroczył do środka i włączył światło” – Średniki won! Wtrącenia oddzielamy przecinkami, chyba że są to takie bardziej wyrwane z kontekstu wtrącenia, wtedy używamy myślników.

„- Oh - przystanął i zastanowił się przez chwilę” – „Przystanął”.

„- To i owo - wzruszył ramionami klaun.” – „Wzruszył”.

Wielką literę w opisie piszemy również wtedy, gdy czynność wykonywana przez bohatera nie ma nic wspólnego z wypowiedzią. Więc jeżeli mamy: „powiedział”, „szepnął”, „krzyknął”… Piszemy małą literkę. Ale jeśli mamy coś typu: „podskoczył”, „beknął”, „zemdlał”… To litera wielka.

Joker. Mnie. Przeraził. Amen.

Nie ma to jak upiorny akcencik na zakończenie rozdziału. Ciarki mnie przeszły z góry na dół i z powrotem. Przyznać Ci trzeba, że umiesz wprowadzić napięcie i sprawić, że człowiek chce więcej Twojej twórczości. Kolejną rzeczą, za którą Cię pochwalę jest porządek w pisaniu. Mimo że jednocześnie opisujesz rozmowę Tytanów i wspomnienia Cyborga, to nawet ja się w tym nie pogubiłam.

Rozdział 2: Uciekaj, uciekaj! cz. I

„- Jaka sobie robisz!” – „Jaja”.

„- Będziemy wiedzieć, czego możemy się spodziewać - dodała Raven. - A skoro jest taki niebezpieczny,

to chyba doskonały pomysł, prawda?” – W tym miejscu zaszalałaś całkowicie. A po cóż ten enter kliknięty był po przecinku?

„Była tylko kryjówką, przeznaczona była raczej do przeczekania deszczowej pogody podczas długich misji” – „przeznaczoną”.

„Skarb trafił kolekcję płyt muzycznych i cały zestaw gier konsolowych razem z konsolą i świetnym telewizorem” – A nie „szlag”?

„- Nie mam pojęcia, jak to w ogóle wytłumaczyć. - chłopak przeczesał dłonią swoje ciemne włosy” – Kropka i wielka litera u chłopaka.

„- To, że po ten rozmowie ubrała strój klauna” – „tej”. I tak poza tym, zamiast „ubrała” mogłaś użyć „założyła”. Brzmiałoby to poprawniej.

„A twój szef tego nei robi” – „nie”.

„Ale Robina, gwiazdki, Raven, bestii...” – „Gwiazdki”, „Bestii”. Widzę, że porzuciłaś „Starfire” na rzecz „Gwiazdki” – to dobrze.

„- Ja? - klaun uniósł brwi.” – „Klaun”.

Krótki ten rozdzialik jakiś… Cztery wordowe strony to za mało, jak na tak wciągający twór. Następnym razem skuś się i napisz ze dwie strony więcej. Poza tym… To, jak Robin opisał Jokera… Psychopata z niego. Lubię go. Masz jakieś namiary na tego pana może?

Żarty żartami, ale postać Jokera przedstawiłaś w tak pociągający, fascynujący i intrygujący sposób, że ciekawość mnie zżera, co będzie dalej, a im dłużej czytam, tym pozytywniejsze mam odczucia.

Rozdział 2: Uciekaj, uciekaj! cz. II

„Wydawał się wiedzieć, to i owo.” – Usuń przecinek.

„Prawdę mówiąc, czuła się trochę nieswojo, kiedy dowiedziała się, co jest w stanie zrobić ten człowiek.” – A kiedy nie wiedziała było okej? Czyli że raz pamiętała, a raz nie? Hm, skomplikowana operacja. I „odkąd” zamiast „kiedy”.

„Jak potężny trzeba mieć umysł, żeby poprzez same słowa odmienić lekarza umysłów do tego stopnia, że ten oszaleje?” – Powtórzenie.

„Bo to niezrozumiałe coś mogło, prawdopodobnie, ewentualnie i możliwie, mogło przynieść im kłopoty.” – Proponuję usunąć to pierwsze „mogło”.

To w końcu zwiesz ją Gwiazdką czy Starfire? Niby wiadomo (przynajmniej mi), że chodzi o jedną osóbkę, ale wolałabym, żeby była użyta jedna wersja imienia. Chociaż z drugiej strony ma to swoje plusy, bo nie musisz za bardzo kombinować w wymyślaniu określeń na opisanie tej konkretnej postaci. W sumie z Bestią jest tak samo. Hm… To całkiem przydatne, więc nie będę się więcej czepiać.

Rozdział 2: Uciekaj, uciekaj! cz.III

 Rozdział, w którym wszelkie emocje – od niepewności co do losu bohaterów, przez współczucie i nadzieję na poprawę – towarzyszyły mi od pierwszego do ostatniego wyrazu. Wyraźnie widać, kiedy narracja jest przy Robinie, a kiedy przy Bestii – dla kogoś kto oglądał Młodych Tytanów nie trudno to odróżnić. Zwłaszcza, że jak na bohaterów, których miałaś już gotowych, pojawił się problem, czy będziesz potrafiła ich dobrze wyczuć i opisać świat, patrząc na niego ich oczkami. Tobie się to udało i za to należy Ci się pochwała!

Rozdział 3: Joker cz.I

Cóż Ci mogę powiedzieć? Czytając Twój opis walki Tytanów, widziałam ich oczami wyobraźni – chłodną, opanowaną Raiven, szalejącą po nieboskłonie Gwiazdkę, biegnącego Robina, strzelającego ze swych osobistych działek Cyborga i Bestię, który wyglądał jak ogromny dinozaur. No i zataczającego się ze śmiechu Jokera. Ciekawe, naprawdę ciekawe! Akcja była wartka, wciągająca, a rozmowa z szalonym klaunem to istna wisienka na torcie. No czego chcieć więcej? Może tylko dłuższych rozdziałów, bo Twoje podejrzanie szybko się kończą, aczkolwiek urywane są w tak idealnych momentach, że człowiek tylko chce kolejnej części, żeby się dowiedzieć co będzie dalej.

Rozdział 3: Joker cz.II

No, no, no… Joker postanowił przez chwilę użyczyć swego geniuszu? Ten zielonowłosy szaleniec jest moją ulubioną postacią. Swoim zachowaniem, wypowiedziami i całą swoją osobą – według mnie – wprowadza do historii jakieś urozmaicenie, nie to, żeby było nudno! Coś jeszcze? Muszę przyznać, że na początku lekko się zgubiłam w tej retrospekcji i nie wiedziałam co się dzieje. Dopiero za drugim razem ją ogarnęłam (a przynajmniej tak mi się wydaje). No i co? Wyjaśniło się, o co chodzi z tymi zombiakami z nagłówka. Reszta wyjaśnień czeka na mnie w następnym rozdziale, więc biegnę, jak Struś Pędziwiatr!

Rozdział 4: Droga do Gotham cz. I

Moje przypuszczenia się potwierdziły, na szczęście w mniej drastyczny sposób, niż oczekiwałam. Nasz Robin się nie sklonował, ale miał zastępcę o tym samym pseudonimie. Uf, już się bałam…

Zadziwiające… Joker czuje coś, z czym nie potrafi sobie poradzić? Aż tak wielki smutek? Co to za smutek? Czym jest spowodowany? Powiedz, powiedz! Nie wiem, jak to robisz, ale moja ciekawość wprost przekracza wszelkie granice. Najchętniej połknęłabym całą historię na raz, a potem rozkoszowała się znajomością wszystkich tajemnic bohaterów. I ten Joker… Z czym sobie nie radzi?! To pytanie w połączeniu z okropną duchotą na pewno spędzi mi sen z powiek.

Rozdział 4: Droga do Gotham cz. II

Jedno. Wielkie. Pochwalne. Łał!

Z rozdziału na rozdział Joker intryguje mnie coraz bardziej. Jego dziwna psychika, te nieokiełznane myśli i tysiące obrazów… W jakim świecie on żyje i jakim cudem? Jest jedną, wielką niewiadomą, a, jak wiemy, takie rzeczy przyciągają z hipnotyczną siłą, której nie sposób się oprzeć.

Niestety, przez dręczącą mnie ciekawość, nie jestem w stanie napisać nic więcej, więc coś konkretniejszego skrobnę po przeczytaniu ostatniego rozdziału.

Rozdział 5: Posiadłość Wayne’a cz. I

„Jej oczy zalśniły jadowitą zielenią, a z dłoni wystrzeliły pociski, wzbijające w powietrze tumany kurzu z głośnym hukiem.” – Tumany kurzu wzbijające się w powietrze z głośnym hukiem? Tak? Dobrze zrozumiałam?  Jej. Odważne porównanie!

„Lśniące rude włosy układały się w powabne fale wokół jej twarzy, pełne usta układały się w uśmieszek obnażający krawędź górnych zębów, równych i białych.” – Takie tam powtórzenie.

Podsumujmy

Akcja potrafi naprawdę człowieka wciągnąć. Nie jest ani za szybka, ani za wolna – jeśli chodzi o manipulowanie jej tempem i rozwojem jesteś niezrównana. Co do bohaterów zadanie miałaś ułatwione, bo tylko ich pożyczyłaś. Jedynym problem było wykreowanie ich takimi, jakimi są w oryginale, a to Ci się udało. Gorzej za to ze światem przedstawionym. Opisy są, ale zbyt krótkie, zbyt zwięzłe i zbyt mało mówiące, żeby można sobie było cokolwiek wyobrazić. Chociaż w piątym rozdziale naprawdę dobrze wyszedł Ci opis Gotham – nie był jakiś powalająco długi, ale pozwolił mi wykreować sobie w głowie wygląd miasta.

Błędy? Jedynie literówki, raz na jakiś czas powtórzenie i mała litera zamiast wielkiej – ot zwykłe niedopatrzenia, które można szybko wyeliminować, czytając rozdział jeszcze raz. Jedynie się czepię długości notek, bo niektóre są trochę za krótkie, ale to wszystko. Postaraj się wpleść ciut więcej opisów świata przedstawionego i będzie naprawdę super!

Dialogi to chyba moja ulubiona część. Nie musisz nawet pisać kto, co mówi, bo to widać (przynajmniej dla kogoś, kto wcześniej zapoznał się z Młodymi Tytanami).

35/40

Bohaterowie

Cóż, tutaj zadanie miałaś ułatwione, bo wystarczyło opisać stworzone już osoby. Chociaż jest to również wyzwanie dla autora, które pokaże, czy i w jakim stopniu, potrafi on wczuć się w wykreowaną już postać.

A więc mamy tu Robina – szefa Tytanów, odpowiedzialnego i opanowanego młodego superbohatera, który niegdyś pobierał nauki u Batmana. Cóż, nigdy za bardzo nie przepadałam za tym chłopakiem, mimo że wciąż uważam, że ma fajny kostium. Swoją drogą przydałby się jakiś jego opis, bo dla czytelników nie znających Teen Titans może to być zagadką.

Kolejna jest Raven. Tak, ją to lubię! Chłodna, opanowana, wydawałoby się, że nigdy się nie śmieje ani nie bawi,  a na jej twarzy zawsze gości powaga. Oczywiście starzy wyjadacze wiedzą, że dziewczyna również ma poczucie humoru i jak trzeba potrafi się bawić i śmiać.

Bestia, ten szalony, stuknięty i wesoły dzieciak, którego poczucie humoru nie zawsze wpasowuje się w gusta kompanów. Zielonoskóry chłopaczek, który szybko jak mgnienie oka potrafi zamienić się w wielkiego dinozaura albo malutkiego robaczka. No tak, nie zapominajmy, że wiecznie tryska entuzjazmem, bo to ważne i jak najbardziej pożądane!

Gwiazdka przyjacielska, troskliwa i wesolutka panienka, pochodząca z innej planety. Zawsze gotowa nieść pomoc kompanom. A jak się dziewczyna wkurzy to lepiej z nią nie zadzierać, ot co! Szczerze mówiąc to Młodych Tytanów oglądałam nie tylko dla ciekawej akcji i fajnych scen walki, ale również po to, żeby się dowiedzieć jak zakończy się wątek Robin-Gwiazdka. I, kurczę, nadal nie wiem.

Cyborg. Chłopak-maszyna, który chciałby był zwykłym człowiekiem. Lekko przewrażliwiony na punkcie swej maszynerii, ale w gruncie rzeczy porządny i odważny, jak na bohatera przystało. Jest też dosyć spokojny, chociaż pamiętam, że w którymś odcinku kreskówki coś mu się popsuło w komputerze i był nader naładowany przez ADHD.

Joker. Szalony? Ależ skąd! Aczkolwiek nieco ekscentryczny pan klaun, co to ma w głowie z lekka niepoukładane i nie potrafi sobie z tym poradzić. Mężczyzna w wieku około trzydziestu-czterdziestu lat, co jak na superzłoczyncę jest nie lada wyczynem. Zazwyczaj tacy jak on giną młodo, no ale przecież to Joker. Jest wyjątkowo skomplikowany i nikt, nawet on sam, do końca nie wie, co mu w głowie siedzi.

Już wspominałam, jak to z tymi bohaterami jest, więc teraz tylko to ogarnę, pochwalę i przyznam punkty.

9/10

Pomysł

Dobry pomysł nie jest zły! Co prawda pisząc fanfick masz ułatwione zadanie, ale mimo wszystko i tutaj pojawią się przed Tobą wyzwania, z którymi jak do tej pory świetnie sobie radzisz. Panujesz nad bohaterami, potrafisz ich wykreować na takich, jacy są w oryginale, a to jest coś, o czym wiele osób piszących fan fiction zapomina. A potem się dziwią, że zostają zjechani za Snape’a, co hasa po Hogwarcie w kucyku i puszcza oczko do wszystkich dziewczyn. Co jak co, ale czasami są z takim opowiastek dobre komedie (o ile nie przekraczają wyznaczonych norm absurdu!).

Więc bohaterów masz opanowanym idealnie, gorzej nieco z kreacją świata. Jest, ale dość skromna. Dodaj chociażby po kilka zdań opisów więcej do rozdziału i od razu zrobi się ciekawiej. A i opisanie strojów naszych Młodych Tytanów by nie zaszkodziło, bo Jokera opisałaś nie raz!

Oryginalność jest? Ano jest. Do tej pory jeszcze się nie spotkałam z blogiem pisanym na podstawie Młodych Tytanów, chociaż nie wątpię, że takie istnieją. Jednak jest ich widocznie za mało i podczas moich wędrówek po Onecie na żadnego nie trafiłam.

A teraz co do fabuły…  No cóż, akcja jest. Raz płynie wolniej, raz weźmie rozbieg. Wiesz jak nią operować, żeby nie przesadzić z nudną, wlekącą się sceną, ciągnącą się przez kilka rozdziałów albo ze skakania z wybuchu na wybuch. Jest po prostu tak… Idealnie. Nie za wolno, nie za szybko. W sam raz, żeby zaintrygować, zaciekawić i zmusić do ponownego zajrzenia do Ciebie w oczekiwaniu na ciąg dalszy.

Popracuj jeszcze nad światem przedstawionym i niczego nie można Ci będzie zarzucić.

13/15

Podstrony

Ogólnie – czyli czego możemy się spodziewać na blogu. Naprawdę fajny opis. Krótko, zwięźle i na temat, co w tym wypadku wyszło naprawdę fajnie.

Autorka – hm. Napisałaś w co grasz i jakiej muzyki słuchasz. Chociaż intryguje mnie Twój wiek, to jest to raczej taka moja osobista ciekawość, bo piszesz tak fajnie, że można Ci wybaczyć tajemniczość i niechęć do gadania o sobie. Bo, jak to ładnie ujęłaś: „To opowiadanie, a nie życiorys”. Aczkolwiek można by było napomknąć, czy jesteś w wieku gimnazjalnym, licealnym czy jeszcze innym.

Linki- wiadome.

Forum – odnośnik wrzuca mnie na forum poświęconym Młodym Tytanom. Ciekawe… Chyba zwiedzę je po skończeniu oceny.

Playlista – kilka piosenek, które kojarzą Ci się w jakiś sposób z notkami. Intrygują mnie te tytuły, więc sobie włączę.

Niby mamy wszystko, ale jednak czuję, jakby mi czegoś brakło… Ale czego?

4,5/5

Podsumowanie

No i co ja mam Ci powiedzieć? Pisz jak piszesz i będzie super. Dopracuj trochę kreację świata przedstawionego i czytelnikom będzie łatwiej wyobrazić sobie miejsca akcji. A tak, opisy strojów Tytanów też by nie zaszkodziły, bo nie każdy wie jak wyglądają, a nie każdemu chce się wejść na Wikipedię, czy chociażby Google, żeby to sprawdzić.

W tym miejscu powinnam pewnie wypisać milion wskazówek godnych „Cioci Dobra Rada”. Ale jedyne, co mogę Ci powiedzieć, to żebyś czytała rozdziały przed publikacją w celu wyeliminowania literówek i powtórzeń.

8/10

Sumując, wyszło mi punktów 85, co daje Ci ocenę bardzo dobrą! Uważam, że jest ona jak najbardziej zasłużona!

Pisanie tej oceny strasznie mi się przedłużyło… Ale zanim odlecę na Mazury zażywać relaksu i biegać z łukiem po lesie, przysięgam uroczyście dodać jedną ocenę, bo o dwóch mogę pomarzyć. Chociaż, kto wie…