[562] biblioteka-wyobrazni.blogspot.co.uk

Oceniam Bibliotekę Wyobraźni – wreszcie, aż się chce powiedzieć.

Jednocześnie donoszę, że Monicreque raczy nie istnieć, a Eskapizm jest tak przeterminowany, że nie mam siły tykać kijem, kiedy tyle ważniejszych spraw mam na głowie.

Pierwsze wrażenie:

No cóż… zacznijmy po kolei, jak to mam w zwyczaju. Otóż adres niezwykle mi się podoba, dodatkowo naprawdę zaciekawia i odnoszę wrażenie, że to, co zastanę pod nim, idealnie wpisze się w moje gusta.

Z jednej strony Biblioteka wyobraźni może nawiązywać do ładnej, niejako autotematycznej historii – opowieści w książkach o książkach są dla mnie w pewien sposób magiczne – albo też do zbioru różnych różności. W każdą stronę byłabym zadowolona, w gruncie rzeczy. No, adres zdecydowanie na plus.

Belka zachwyciła nieco mniej. Jestem wrogiem powtarzania czegokolwiek w kółko do znudzenia; nawet nie namawiam do cytatu czy czegoś podobnego, po prostu… byle nie powtarzać. Okropnie tego nie lubię, toteż się lekko skrzywiłam.

Inna sprawa, że moje wątpliwości zostały rozwiane – czekają mnie różne różności. Yay! No to będę musiała sobie logistycznie ocenę zaplanować. No, mózgu, zacznij działać, będę wdzięczna.

Na koniec krótki rzut oka na szablon – ojejciu. Jak tu cudnie. I wyjustowanie. I akapity. I właściwie nic mi nie zgrzyta. I chyba jestem zachwycona.

Jaelithe. Czyżbyśmy się znały…? No nic, taka osobista dygresja, bo osobę o takim pseudonimie znam tylko jedną. Ale wracam do oceny, no.

            10/10

Szata graficzna:

Kocham ten nagłówek. Kocham i wielbię. Tam jest nawet jednorożec z Ostatniego jednorożca! I Harry Potter. I smok, całkiem możliwe, że z Eragona. I multum innych różności, a w tle – książki. Mówiłam już, że kocham nagłówek?

Cytat znam – i bardzo lubię. Ładnie wpisuje się w całość, nie jest nachalny, ale możliwy do rozczytania. Jestem zdecydowanie na tak. Plus kolorystyka naprawdę mnie urzekła. Ciepła, pozytywna, swojska, trochę magiczna Od razu przyjemniej po tych wszystkich chłodniejszych barwach, które dominują w szablonach.

Mój zmysł estetyczny czuje się przyjemnie zaspokojony. Nawet gdybym nie musiała, z chęcią zostałabym na dłużej. Zdecydowanie.

Już chyba dawno tak nie słodziłam. Starzeję się.

10/10

Treść:

Dobrze, pojadę po kolei każdą twórczością, jaka się na blogu znajduje. Otóż najpierw pod ostrzał trafi Subconcious, z którego błędy wypiszę z pierwszej oraz ostatniej części. Potem podsumuję całość tekstu i do następnego.

No to wio!

I – Po raz pierwszy:

1) „Na jej zakręcie mogła dojrzeć park miejski - jedno z tych miejsc, do których uwielbiała wracać i które pokochała już jako mała dziewczynka.” – to nie jest miejsce na dywiz, tylko pauzę. O ile nazwy mi się nie pomerdały. W każdym razie: dywizem łączymy wyrazy, jak na przykład różowo-zielony.

2) „Gdyby nie fakt, iż znajdowała się aktualnie w dość napiętej sytuacji, pewnie już dawno siedziałaby pomiędzy parkową roślinnością na swojej ulubionej ławce w cieniu kasztanowca.” – to nie brzmi do końca. Lepsza by była „kłopotliwa” albo „trudna”, albo whatever.

3) „Na tej samej ławce, na której w dzieciństwie zawsze siadała z mamą. Ta pogodna, artystycznie uzdolniona kobieta zabierała córkę do parku zawsze w towarzystwie nieodłącznego szkicownika i ołówków.” – powtórzenie.

4) „Uwielbiała patrzeć, jak jej matka przelewa na papier te niesamowite obrazy podsuwane przez wyobraźnię i marzyła, by w przyszłości również móc tak potrafić.” – o rany boskie. Móc tak potrafić zepsuło całe ładne brzmienie akapitu. Rozumiem potrzebę połączenia logistycznego z następnym, zatem… wywalić „móc”?

5) „Być może to właśnie jej buntowniczy nastrój i podekscytowanie zapowiadającym się dalej dniem sprawił, że znajdowała się teraz w obecnej sytuacji...?” – komu się ten dzień zapowiadał? I jak to zrobił? Trzeba to trochę przebudować, bo znowu nie brzmi stylistycznie.

6) „Czy oni naprawdę myśleli, że w jej pokoju na pierwszym piętrze i za zamkniętymi drzwiami, nie było słychać ich podniesionych głosów kłótni?” – niepotrzebny przecinek.

7) „Ich kłótnie zawsze były widowiskowe, a kończyły się tak samo - milczeniem przez kolejne tygodnie, aż któreś z nich nie przełamało się i nie przeprosiło.” – znowu.

8) „I znała nawet odpowiedź - wiedzieli, że nie.” – jak wyżej.

9) „- W końcu - mruknęła do siebie i spojrzała na biurko, na którym oprócz notatek z matematyki, które przeglądała jeszcze dziś rano, leżał opakowany w kwiecisty papier prezent.” – ta sama sytuacja.

10) „Podarunki wyglądają dużo piękniej w świetle nocy niż dnia - mówiła, a Whisper wierzyła jej bezwarunkowo, mimo tego, że jej rodzicielka ostatnimi laty nieczęsto bywała na tyle w pełni sił umysłowych, by jej słowa miały jakiś ogólny sens.” – znowu problem dywizu, a słowa „jakiś” należy unikać w narracji wszechwiedzącej. Najlepiej je tu po prostu usunąć.

11) „Tak... do czasu choroby kobiety, Whisper była najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Teraz była nastolatką dzielącą dom z ojcem, macochą i ich sześcioletnim synkiem, co, według niej, było wielką kpiną wszechświata.” – powtórzenia.

12) „Matkę, natomiast, widywała sporadycznie, w wyjątkowych przypadkach.” – nie trzeba robić z tego wtrącenia, powstaje tylko niepotrzebne zamieszanie przecinków.

13) „- To na twoje opowieści - szepnęła i mrugnęła zabawnie do córki.” – znowu.

14) „- Jest taki specjalny - wyznała jej kobieta, gdy, trzymając córkę pod ramię, razem spacerowały po niewielkim parku należącym do terenów ośrodka. - Jesteś już taka duża... - mówiła, przesuwając nieco błędnym wzrokiem po murze otaczającym placówkę.” – myślę, że do tej pory powtórzyłam to tyle razy, że już Autorka zapamięta i nie muszę się powtarzać więcej. Zatem nie będę.

15) „Wspięła się więc na parapet okna, które chwilę wcześniej otworzyła, i przerzuciła nogi na drugą stronę, po czym powoli zsunęła się na dach werandy, którą sprytnie wybudowano tuż pod jej oknem.” – zgubiony przecinek.

16) „Kolejne kilka minut i nastolatka była na miejscu. Zielona ławeczka ukryta pośród krzewów była azylem dla Whisper, a wcześniej także dla jej matki.” – powtórzenie.

17) „Usiadła, z nagłym uczuciem wszechogarniającego ją spokoju i ulgi.” – zbędny.

18) „Jeszcze chwilę z uśmiechem przyglądała się niedbale zaklejonemu papierowi, zanim rozerwała go, już nie ukrywając nękającej ją od kilku godzin niecierpliwości.” – zgubiony.

19) „Nastolatka zaniemówiła, przyglądając się pięknej okładce przedstawiającej jakąś barwną puszczę.” – znowu.

20) „Od razu było widać, że została wykonana ręcznie. Nie była dziełem sztuki, ale dla Whisper była najcudowniejszą rzeczą, jaką w życiu widziała. (…) Wszystkie były w odcieniach fioletu i błękitu. Ściółką przede wszystkim były niezliczone kwiaty, (…)” – powtórzenia.

21) „Drzewa w tym namalowanym lesie nie pokrywały zielone, czy złote liście.” – bez przecinka.

22) „Ściółką przede wszystkim były niezliczone kwiaty, a na samym środku, pomiędzy roślinnością, zostało przyklejone zdjęcie dwunastoletniej Whisper.” – zgubiony.

23) „Ściółką przede wszystkim były niezliczone kwiaty, a na samym środku, pomiędzy roślinnością zostało przyklejone zdjęcie dwunastoletniej Whisper. Dziewczyna dobrze wiedziała ile ma lat na tym zdjęciu.” – powtórzenie.

24) „Dziewczyna dobrze wiedziała, ile ma lat na tym zdjęciu.” – zgubiony.

25) „Był to bowiem dzień jej urodzin, a zarazem najgorszy dzień, jaki pamiętała.” – zgubiony.

26) „Jednak na tym obrazku wizerunek młodszej wersji własnej siebie, wśród lasu usłanego zielonym listowiem, Whisper mogłaby być nawet najszczęśliwszym dzieckiem na świecie.” – lepiej samej siebie. A potem… gdzieś mi się chyba zgubił sens…

27) „Otworzyła zeszyt, który był dużo grubszy niż się tego początkowo spodziewała. Pierwsze strony już były wypełnione.” – powtórzenie.

28) „Wolała sama się nią zajmować, niż patrzeć, jak lekarze przy każdym najdrobniejszym odchyle od normalności wstrzykiwali jej rodzicielce jakieś lekarstwo, po którym już niemożliwym było z nią porozmawiać.” – zbędny, zgubiony, pozbywamy się!

29) „Musiała znaleźć dla niego jakieś zastosowanie.” – znowu.

30) „Nie mogła uwierzyć, jak łatwo jej poszło!” – zgubiony.

31) „Jeszcze chwila i znajdą się za bramą... kilka następnych kroków i znikną z oczu wszystkim pracownikom ośrodka, jeszcze moment i nikt nie dowie się, co się stało z jedną z pacjentek, ani z jej córką.” – zgubiony, zbędny.

32) „Odgadła, że jej ojciec zajmuje jej fotel stojący przy biblioteczce z książkami tuż przy drzwiach.” – oba zbędne.

33) „Mężczyzna musiał o tym wiedzieć, bo nie czekał na jakąś reakcję, tylko kontynuował.” – jak wcześniej, plus tu powinien być dwukropek.

34) „Dziewczyna nie odezwała się, domyślała się, że jego opowieść ma jakiś morał, który powinien przywrócić ją do porządku i sprawić, że będzie skruszona swoim niedojrzałym zachowaniem.” – znowu!

35) „A jeśli przestanie brać leki, będzie jeszcze gorzej.” – zgubiony.

36) „Nie chcesz, by zrobiła sobie krzywdę, jak wtedy...” – zgubiony.

37) „zastrzegł mężczyzna, wstając, i ruszył do drzwi.” – kolejny zgubiony.

38) „Długo nie mogła zasnąć, a gdy w końcu jej się to udało, zaczęła żałować, że to, co widzi przed sobą, to nie jawa.” – zgubiony.

39) „Czytając wszelkiego rodzaju książki, często wyobrażała sobie światy do nich należące, jednak żaden z nich nie był bardziej realny i szczegółowy niż ten, który miała teraz przed sobą.” – zgubiony.

40) „Z jej rozchylonych ust wydobyło się przeciągłe westchnięcie, gdy jej oczy chłonęły wygląd otoczenia.” – lepiej „westchnienie”, ale to akurat opcjonalne. Plus to drugie jej zbędne.

41) „To wszystko wyglądało, jak z obrazka... dosłownie.” – zbędny.

42) „Bardzo pasował jej brak obuwia, a lekka bawełniana koszula nocna powiewała za każdym jej krokiem, nie krępując ruchów.” – z każdym krokiem, zbędne.

43) „Słyszała szelest liści i subtelny szum wiatru, a gdy przymknęła oczy, miała wrażenie, że te wszystkie dźwięki układają się w szepty, których nie potrafiła zrozumieć.” – zgubiony.

44) „Nogi same poniosły ją w głąb puszczy, a jej bose stopy z przyjemnością witały chłodny, miękki mech” – zbędne.

45) „Nic nie było dla niej takie samo – każde drzewo było jedyne w swoim rodzaju, każdy liść mienił się inną paletą barw, a każdy kwiat wprawiał ją w jeszcze większy zachwyt.” – powtórzenie.

46) „Zazwyczaj błoga nieświadomość nie pozwalała jej na rozpoznanie w sytuacji, ale teraz było inaczej.” – rozeznanie w sytuacji lub rozpoznanie sytuacji.

47) „Wszystko tutaj wydawało jej się takie kojące…” – się jej.

48) „Długie kosmyki jej ciemnych włosów opadały na jej zaróżowione od emocji policzki.” – zbędne.

49) „Mężczyzna stojący kilka kroków od niej przypominał jej postać z jakiejś książki fantastycznej.” – będę gryźć.

50) „W stroju z jakiejś miękkiej tkaniny i w kolorach otaczającego go otoczenia.” – jak miękka, to nie jakaś.

51) „Może to dzięki sięgających mu ramion włosów w kolorze bezchmurnego nieba?” – dzięki komu, czemu? Sięgającym mu ramion włosom.

52) „- Przecież by mnie nie utopiły, za płytko jest – odparła dziewczyna, sama zaskoczona własnym, logicznym podejściem do sprawy.” – zbędny.

53) „(…) bo automatycznie zrobiła dwa kroki w tył, utrzymując dystans pomiędzy nią, a mężczyzną i tym samym obiema stopami ponownie znajdując się w strumieniu.” – zbędny.

54) „Whisper nie zdążyła jednak zrobić kolejnego ruchu, w którąkolwiek ze stron, bo coś złapało ją za kostki i wciągnęło do strumienia.” – zbędny.

55) „Dziewczyna szybko znalazła się pod wodą, chociaż, gdyby wstała, to nawet w najgłębszym miejscu sięgałaby jej najwyżej kolan.” – zbędny, zgubiony.

56) „I jakby na potwierdzenie jego słów, ze strony strumyka dał się słyszeć stłumiony chichot, który jednak szybko umilkł, oddalając się, płynąc z prądem.” – zbędny, od strony.

57) „Na jednym z nich miała niewielki rozcięcie; skrzywiła się, widząc sączącą się z niego leniwie krew.” – literówka.

58) „Szczerze mówiąc, jesteś drugim, jakiego spotkałem w życiu” – zgubiony.

59) „Zauważyła jednak, że Iskadar oprócz łuku, który położył obok siebie, miał też flet, który leżał teraz na jego kolanach.” – zgubiony.

60) „Wyrzeźbiony był z jasnego drewna, a na całej jego długości widniały licznie wyżłobione zdobienia. Był prawdziwym dziełem sztuki.” – powtórzenie.

61) „- To jakiś herb? – spytała Whisper, mrużąc oczy, by wyraźniej dojrzeć niewielkie żłobienia, układające się na wzór.” – zgubiony, zbędny, we wzór.

62) „Cóż… miło cię było poznać, Whisper.” – zgubiony.

63) „Może się jeszcze kiedyś spotkamy, kto wie? Jeśli odwiedzisz jeszcze kiedyś mój świat, zabierz ze sobą lepszą odzież” – powtórzenie.

64) „Poderwała się do siadu i rozejrzała nieprzytomnie po własnym pokoju, zalanym szarością poranka.” – zbędny.

IV – Fantastyczna czwórka:

1)     „- To ona, w twojej rodzinie, stała w kolejce po rozum - stwierdziła Whisper, z rozbawieniem zerkając na kolegę.” – zbędne wtrącenie.

2)     „- To w takim razie po co ja stałem w kolejce? - spytał Mike, patrząc wyczekująco na szatynkę, która obdarzyła go uważnym spojrzeniem od stóp do głów, po czym wzruszyła ramionami.” – zgubiony.

3)     „- Oj, żartuję.” – znowu.

4)     „Nie sposób było zliczyć, ile razy nauczyciele im to powtarzali; ostrzegali, że zignorowanie tej zasady grozi dyskwalifikacją z egzaminów nawet do dwóch lat.” – zgubiony.

5)     „(…), wyciągając z kieszeni swoją komórkę i bardzo donośnie chwaląc się kolegom, tym, że udało mu się ją do środka i z powrotem przeszmuglować.” – zbędny.

6)     „Niektórym być może to zaimponowało, ale na jego nieszczęście, przechwałki chłopaka usłyszeli nie tylko uczniowie.” – zbędny.

7)     „Nie mam zamiaru tracić czasu na współczucie jakiemuś, podrzędnej inteligencji, chłopczykowi.” – zbędne wtrącenie.

8)     „Od kiedy to potrafisz określić wysokość czyjegoś IQ tylko na podstawie jego wyglądu i zachowania.” – znak zapytania.

9)     „- Oj, daj spokój, Whisper.” – zgubiony.

10) „Szatynka nie zadawała sobie trudu, żeby mu powiedzieć, że to nie to samo i że to, co zrobił Liam, trudno było nazwać zbrodnią.” – zgubiony.

11) „- Zauważą... - Tym razem westchnięcie dziewczyny nie było sztuczne.” – westchnienie lepiej stylistycznie.

12) „- Resztę wakacji spędzę, składając ubrania w Primarku.” – zgubiony.

13) „- Sprzedaj swoją kolekcję komiksów, to też cię będzie stać na bilet.” – znów.

14) „Wracając z college'u, dziewczyna zawsze używała tylnych drzwi, prowadzących do domu przez ogródek i tym razem nie było inaczej.” – znów.

15) „(…) i tym razem nie było inaczej. Płyty chodnikowe ułożone na trawniku były, (...)” – powtórzenie.

16) „Płyty chodnikowe ułożone na trawniku były, zdaniem nastolatki, za duże i w za dużych odległościach od siebie, przez co normalny chód nigdy się dla niej nie spisywał i musiałaby co półtorej kroku włazić stopą na trawę.” – nie sprawdzał.

17) „Skacząc z płyty na płytę, dotarła do kamiennego patio, na którym ustawione były krzesła i stół ogrodowy z parasolem.” – zgubiony.

18) „- Jasne. - Nastolatka westchnęła, ale weszła do domu przez rozsuwane szklane drzwi. - Hej, Allyson. Mogę w czymś pomóc? - spytała, wchodząc do kuchni, gdzie kobieta stojąca przy wyspie, kroiła warzywa.” – powtórzenie, zbędny.

19) „- Mogłabyś zamieszać makaron w tym dużym garnku? - poprosiła, podnosząc głowę na moment, by zerknąć na pasierbicę.” – zgubiony.

20) „Przecież była Wigilia! Dziewczyna była w dość buntowniczym nastroju, (...)” – powtórzenie.

21) „Święta to czas rodzinny i Whisper chciała, by był takim i tego roku.” – zgubiony.

22) „Siedziała na parapecie, zastanawiając się, czy gdyby skoczyła z werandy, znajdującej się tuż pod oknem, na trawnik, to coś by jej się stało...” – zgubiony.

23) „- Chciałabyś mi pomóc w pieczeniu ciasteczek? - spytała, uśmiechając się łagodnie. Nastolatka momentalnie chciała odpowiedzieć "nie", ale nie chciała macosze sprawić przykrości, szczególnie dzień przed świętami.” – powtórzenia.

24) „Szczerze mówiąc, Whisper była gotowa się zgodzić już po słowie "foremki".” – zgubiony.

25) „Teraz jednak nastolatce nie w głowie było strojenie się, nawet jeśli rzeczywiście było co świętować.” – powtórzenie.

26) „Jednym z powodów był syn sąsiadów, który był zbyt podobny do Olly'ego, jak na jej gust.” – powtórzenie, zbędny.

27) „Nastolatka właśnie próbowała wcisnąć głowę w jedną z ciasnych przestrzeni pomiędzy łóżkiem, a ścianą (i jedyne, co tam na razie zmieściła, to nos), gdy do drzwi jej pokoju zapukała Ally.” – zbędny, zgubione.

28) „Poczekała, aż kroki Allyson rozlegną się na schodach, i po raz ostatni zerknęła pod łóżko.” – zgubione.

29) „Postanowiwszy później uporać się z tym problemem, ruszyła do pokoju przyrodniego brata.” – zgubiony.

30) „Chwilę później zrozumiała, co spowodowało jego szybką reakcję.” – zgubiony.

31) „Wolno odwróciła się do chłopczyka, stojącego pośrodku pokoju z poczuciem winy wymalowanym na twarzy.” – zbędny.

32) „- Nie masz prawa wchodzić do mojego pokoju i dotykać moich rzeczy, rozumiesz?! - krzyknęła, sama zdziwiona agresją, do jakiej była w tym momencie zdolna.” – zgubiony.

33) „- Wspaniale. Po prostu świetnie - warknęła pod nosem nastolatka, dobrze wiedząc, co się teraz stanie.” – zgubiony.

34) „Zwłaszcza, że ewidentnie była zirytowana.” – zbędny.

35) „Pogódź się z tym, bo taryfa ulgowa dla dziewczynki, która utraciła matkę, skończyła się lata temu!” – zgubiony.

36) „Ot, taka lekka, młodzieżowa sukienka nadająca się na letni wieczór na świeżym powietrzu.” – zgubiony.

37) „Dopiero teraz, patrząc we własne odbicie, ogarnął ja głęboki smutek.” – zgubiony, literówka.

38) „Starała się nie myśleć o niczym i tym samym przyspieszyć zapadnięcie w sen, ale mimo tego minęło jeszcze sporo czasu, zanim jej się to udało.” – zgubiony.

39) „Napięcie emocjonalne, którego była powodem, nadal nie znikło, więc na następną rozmowę pouczającą będzie musiała poczekać do dnia następnego.” – zgubiony.

40) „Jeśli spotka Iskadara i ten zgodzi jej się wyjawić, jakim sposobem mogłaby zostać w jego świecie...” – zgubiony.

41) „- Och... - wyrwało jej się, gdy zorientowała się, że tym razem trafiła do tego świata w czasie nocnym.” – się jej.

42) „Szatynka nie mogła zakładać, że Iskadar nie ma nic innego do roboty, tylko godzinami czekać tu na jakąś ludzką dziewczynkę.” – zgubiony, wywalamy.

43) „Miała nadzieję, że w mroku uda jej się znaleźć ścieżkę.” – się jej.

44) „Jak się domyślała, w ciemności nie łatwo się było odnaleźć.” – zgubiony.

45) „Jak się domyślała w ciemności nie łatwo się było odnaleźć. Próbowała odtworzyć w pamięci drogę, ale nie było to proste gdyż, jak dobrze pamiętała, jej wycieczka do wioski była dość chaotyczna.” – powtórzenia.

46) „Błękitna puszcza nie wydawała jej się teraz tak przyjazna, jak za dnia.” – się jej, zgubiony.

47) „Zejście do wioski nie zajęło jej już dużo czasu, ale dopiero stojąc pomiędzy jej pierwszymi domami, dziewczyna musiała przyznać, że nie ma nawet pojęcia, gdzie zacząć szukać Iskadara.” – zgubiony.

48) „A przecież jedynym miejscem, które tu znała, to karczma Athala. Tak, to było odpowiednie miejsce do rozpoczęcia poszukiwań.” – powtórzenie, zgubiony, ponadto bym przebudowała pierwsze zdanie, bo straciło gramatyczny sens.

49) „Z nieco poprawioną pewnością siebie ruszyła więc w głąb miasteczka.” – źle brzmi stylistycznie. Może… podbudowaną? Albo coś w ten deseń.

50) „Whisper mimo to pchnęła jej drzwi, które niespodziewanie okazały się być otwarte, i niepewnie weszła do środka.” – zgubiony.

51) „Głośne szuranie, przypominające odgłos, jaki robi odsuwane krzesło, dochodzące z głębi pokoju gwałtownie poderwało nastolatkę i mogłaby przysiąc, że podskoczyła na co najmniej dwa metry.” – zgubiony.

52) „- A owszem, to miejsce należy do Athala. A tak się składa, że ja jestem jego synem - oznajmił, wstając.” – zgubiony.

53) „- No to chodźmy! - postanowił Iskadar, z powrotem wychodząc zza baru i kierując się ku drzwiom.” – zgubiony.

54) „By dołączyć do mężczyzny, musiała odwrócić się tyłem do światła, tym samym ograniczając sobie sporą jego część.” – zgubiony.

55) „Karczma to nie miejsce na takie rzeczy - powiedział rzeczowo, stojąc w drzwiach i czekając, aż Whisper do niego dołączy.” – zgubiony.

56) „- No rusz się, zanim zmienię zdanie albo, co gorsza, wrócę do domu - powiedziała Whisper, szturchając Iskadara w bok.” – zgubiony.

57) „Nastolatka przycupnęła tuż obok niego, licząc, że być może usłyszy jakąś melodię.” – wywalamy.

58) „Bo widzisz... robienie czegokolwiek w świetle dnia w tej kopalni, byłoby bardzo uciążliwe, jeśli nie niemożliwe.” – zbędny.

59) „Tego dnia, lata temu, rodzina szlachecka przywiozła razem z sobą w nasze strony pewne stworzenia, których nigdy wcześniej tu nie widziano.” – ze sobą.

60) „Teraz Iskadar mówił szeptem, a Whisper wytężała wzrok, starając się coś dojrzeć w pogrążonej w ciemnościach kopalni, bo już domyślała się, dokąd zmierza jego opowieść.” – zgubione.

61) „A mają słabość do ładnych kamieni - powiedział i w tym momencie pierwsze ostro promienie słońca wyjrzały zza wzgórza (…)” – literówka.

… To już koniec?!

Mamo.

Dobrze, troszkę się otrząsnę z rozczarowania, że nie poznam końcowych losów Whisper – mam nadzieję, że chwilowo nie poznam – a skupię się na tym, po co tu jestem. Otóż na początek zauważę, że zrobiłam się niezwykle czepialska przy wypisywaniu błędów; ponieważ uznałam, że mi wolno.

Piszesz na tyle dobrze, bym mogła bardziej uczepić się stylistyki niż samej części technicznej, toteż wiele tu moich sugestii, do których wcale nie trzeba się dostosować. Chociaż przyznam się, że czytając czwarty rozdział, tak bardzo chciałam się dowiedzieć, co dalej, że już nawet nie miałam ochoty wypisywać potknięcia, a kiedy to robiłam, to z nadzwyczajną irytacją, że musiałam oderwać się od lektury.

Wiesz, co to oznacza, prawda?

Już dawno nie trafiłam w ocenach na coś, co by mnie naprawdę wciągnęło, zaciekawiło i przykuło do monitora. Niezwykle przyjemnie mi się czytało, polubiłam – bądź nie – bohaterów, a wszystko potrafiłam sobie odpowiednio plastycznie wyobrazić. Nic więcej, niemalże, nie potrzeba do szczęścia. No, poza tymi szlifami, których wypisałam trochę powyżej.

Do bohaterów nie wolno mi się tu odnieść, dlatego przemilczę, za to skupię się na konstrukcji fabularnej. Wszystko ma swoje miejsce, co się widzi oraz ceni. Nie odnosiłam wrażenia, że miotam się razem z narratorem między wydarzeniami, prowadzono mnie za rączkę i coraz bardziej popychano w ten stworzony, nierzeczywisty świat. Doskonale, jestem bardzo zadowolona!

Historia skłoniła mnie do zadawania sobie pytań. Przede wszystkim w głowie kołacze mi się jedno – czyżby Whisper zapadała na tę samą chorobę, co matka? To byłoby przykre. Dlatego ja na pewno bym tak to rozwiązała! (jestem podłym człowiekiem, podłą pisarką dla moich postaci, wybaczcie tę osobistą dygresję, ale nie mogłam się powstrzymać). No i podoba mi się, jak zupełnie inny był ten świat, do którego przychodziła, od codzienności.

Tam, przede wszystkim, dostrzegano ją. Zwracano na nią uwagę. Czuła się chciana. Przynajmniej ja tak odebrałam – bo jej sytuacji rodzinnej… argh, starałam się zrozumieć pana tatę, panią macochę, ale po ostatnim rozdziale to normalnie aż bym, nie wiem, okropnie mnie zdenerwowali.

Ależ we mnie emocji wzbudziła ta historia! Och, i Iskadar to nadzwyczaj intrygująca persona. Mam nadzieję, że prędzej czy później dowiemy się, jak Whisper udało się ukraść mu flet. I poznamy więcej tego niezwykłego świata.

W gruncie rzeczy dużo się nie działo. No bo właściwie… co? Nie wiem. Dzień za dniem, sen za snem (uwielbiam motywy oniryzmu, mówiłam już?), nic porywającego, a jednak siedziałam jak na szpilkach, otwierając szerzej oczy i trochę przysuwając twarz do monitora. Już dawno nie miałam szczęścia poczytać tak przyjemnego fantasy.

Moja dusza romantyczki jeszcze tylko wietrzy to tu, to tam drobne romansiki, ale bez tego wątku także jest cudownie. Naprawdę. Szkoda by było, gdyby historia nie została zakończona, bo w jej prostocie kryje się taka uniwersalna prawda, którą można dopasować do niemalże każdego z nas.

Jestem na tak.

Syriusz Black FF

Z racji braku czasu, który utrudnia pisanie ocen, muszę zrezygnować z wypisywania błędów. Mam nadzieję, że to, co zrobiłam z poprzednim tekstem, trochę pomoże, a w wypadku rzucenia mi się czegoś w oczy w następnych oraz w tym, powiem. Ale bety rozdziałów nie dokonam, bo byśmy musieli czekać sto lat i dłużej, no.

No dobrze, do tekstu mam mieszane uczucia. Nigdy nie czułam się wybitnie w fan fiction jakiegokolwiek rodzaju, a jeśli czytywałam, to zwykle dla przyjemności, bo zawsze byłam zbyt wymagająca co do zgodności z kanonem.

Tu muszę przyznać, że… odejście od, że się tak wyrażę, prawdy oryginału mnie nie zdenerwowało. Zaciekawiło. Z początku co prawda fragmenty wspomnień mnie nużyły i bardziej wypatrywałam tych teraźniejszych skrawków, ale wreszcie wszystko złożyło się w całość i już nie narzekałam specjalnie. Jedyna myśl, jaka kołatała mi się po głowie, dotyczyła tej konieczności życia Harry’ego u Dursleyów. Podejrzewam, że o tym pamiętasz i zamierzasz coś o tym napomknąć. Albo wyjaśnić, dlaczego to bujda.

A jeśli nie, to właśnie subtelnie podpowiedziałam, że dobrze by było to rozwiązać.

I sugerowałabym, po zdecydowaniu się na jeden typ narracji, jednak zamienić dziewiąty rozdział z tymi fragmentami na również pierwszoosobowy. Pomieszanie czasów jest dopuszczalne, póki pierwszoosobowym narratorem ciągle jest ta sama osoba, a kiedy pierwszoosobowych narratorów robi się sporo, to lepiej wyrzucić te trzecioosobowe momenty.

Swoją drogą nieźle mnie zdezorientował ostatni rozdział, nie do końca wiem, jaki zabieg za tym stoi. Mam nadzieję, że zostanie to wyjaśnione.

Teraz jeśli chodzi o techniczne szczegóły… co do błędów – przecinki przy wtrąceniach, to na pewno szwankuje. W pierwszych rozdziałach, no i w środkowych, również zapis dialogów.

Pomysł ciekawy, dość zgrabnie wykonany, ale momentami nudził. Nie wiem czemu – może czytanie o czymś, o czym już wiem, trochę mnie denerwowało, nawet jeśli zostało pokazane z innej perspektywy. Bądź też początkowe komentarze Blacka w tych fragmentach teraźniejszych – to znaczy jego urywane myśli narracyjne, mam nadzieję, że się wyraziłam w miarę zrozumiale. Szarpało to płynność, nieco męczyło, ale z biegiem czasu zniknęło, więc się lepiej czytało.

Coś bym sugerowała zmieniać? Nie, chyba nie, poza tym rwaniem jego myśli. Nie sposób wpakować więcej akcji, nie sposób niczego przebudowywać, bo zepsułoby to całą konstrukcję. Lepsze jest wrogiem dobrego.

Och, robiłabym krótsze akapity. Przy aktualnych oczy zaczynają się wypalać, przynajmniej moje, jak się czyta ciągiem wszystkie rozdziały. A tak, jak będą krótsze, zawsze znajdę moment na mentalne odsapnięcie, że tak powiem.

Podsumowując, nie powiedziałabym, że tekst stoi na wyższym poziomie od poprzedniego. Jak dla mnie w fan fiction największą bolączką jest, że kiedy trzymamy się kanonu choć minimalnie, powielamy często znane czytelnikowi informacje.

Za to podoba mi się kreacja dwóch pań oraz biednego Johna. Zastanawia mnie jednak, czy mają za zadanie podkreślać odwieczny pociąg płci pięknej do Syriusza, czy jeszcze zostaniemy zaskoczeni. Tak czy siak, sceny z ich udziałem często były przyjemniejsze do czytania.

Ach, genialne wczucie się w Stworka, za to duży plus!

Zgrzytnęła mi jeszcze urocza dziennikarka deus ex machina u Dursleyów. Wszystko wszystkim, ale jak, czemu?

Panicz Śmierć

Imiesłowom czasownikowym też należy się przecinek. W wolnym tłumaczeniu: po słowach kończących się na „-ąc” i tym podobne, wstawiamy przecinek przed czasownikiem. Znaczy, nie tak stricte, tylko… mamo.

„Marszcząc brwi, zerknął na budzik stojący na szafce nocnej; przeczesał palcami włosy, które, ignorując ten gest, nadal sterczały we wszystkie strony” – przykład żywcem z opowiadania, nawet się wtrącenie wkradło, no.

Rozglądnął to bardzo brzydka forma. Rozejrzeć.

Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać: Listonosz Pat! <3 To była bajka, prawda? Już się cała rozpłynęłam.

No dobrze, jestem… zaskoczona oraz zmieszana. Przeczuwałam, nie spodziewałam się z drugiej strony. Nie wiem, co o tym myśleć. W pojedynczych utworach zwykle szukam sensu, celu literackiej kreacji – może to zboczenie z klasy humanistycznej rozszerzonej, ale no cóż. Maturka zobowiązuje, że tak powiem.

W każdym razie… naprawdę nie wiem. Jedyne, co mi się nasuwa, to próba deheroizacji postaci Śmierci oraz nadanie jej ziemskiego wymiaru – jej jak i całemu przemysłowi… pozagrobowemu czy psychicznego ludzi, w końcu ciocia Depresja czy inna Pycha, prawda. Może także przesadzam i było to zwyczajne przelanie pomysłu na papier.

Tak czy siak, odnoszę wrażenie, że za dużo. Za dużo mówiąc, mam na myśli, że wstępu. Rozumiem wprowadzanie napięcia oraz inne tego typu zabiegi, ale zostało gdzieś przesadzone. Och, moje konkrety – wybacz, późna godzina, a ja mam nadzieję skończyć ocenę dziś, bo już dość się naczekałaś.

Dobrze, zbieram mózg do kupy. Chodzi o to, że wiele z tych fragmentów kreujących bohatera na postać normalną, typowego nastolatka, było zbędnych. Z budowania napięcia stworzyła się nagle wyzuta guma, która się rozciągnęła i zaczęła nudzić. Oraz wprowadziła chaos – za dużo elementów, które nie mają żadnego wpływu na przekaz tekstu. Przez to koncentracja zaczyna zanikać, nie wiadomo, w jakich elementach ewentualnie szukać wskazówek.

A wreszcie – od rozmowy z ojcem mija za dużo czasu do zawiązania kulminacyjnej akcji. Znowu bym poucinała w tekście, bo to znowu wprowadziło pewną dezorientację oraz znużenie. Powtarzanie do, za przeproszeniem, porzygu, jaki niezdarny oraz nieogarnięty jest nasz kontrowersyjny bohater sprawiło, że zmrużyłam niezadowolona oczy.

Zastanawiam się także, czy wypowiedzi pana taty pisane były wielkimi literami ze względu na podkreślenie pogawędki przez telefon… czy to takie oczko do twórczości pana Pratchetta? Pewnie znowu przesadzam z interpretacją, ech.

W gruncie rzeczy tekst przyjemny, całkiem poprawny, męczyło jednak wydłużanie niepotrzebnych szczegółów. Lepiej by historii zrobiło, gdyby ją odchodzić o kilka wątków, które i tak nie posiadają kontynuacji oraz skutków ubocznych, że tak to ujmę. W ten sposób uzyska się efekt zaparcia tchu, nie oddychania ciężkiego w oczekiwaniu na zawiązanie zaskakującej puenty.

Która, swoją drogą, wypadła dość zgrabnie.

Ewentualnie to ja znowu się czepiam, a wszystko wyszło tak, jak było zaplanowane. Wszystko powyżej to, oczywiście, rady. Proszę, nie odbierz ich jako rozkazów.

Złodziej i Anioł

Akcja dzieje się zdecydowanie daleko od Polski, w Ameryce, jak mi się zdaje. Skąd zatem nagle porównanie do Krakowskiego Rynku?

Dobrze, tu się nawet nie doszukam literackiej kreacji, ponieważ zgaduję, że powstało z potrzeby zagłębienia się w dane uniwersum oraz wykorzystania danych postaci. Mój ból polega jednak na tym, że nie orientuję się za bardzo w klimatach. Choroba.

Rzec mogę, że pod względem technicznym w porządku. Tym razem nie było przesytu tekstu, aczkolwiek nie mogłam się otrząsnąć z poczucia bezsensowności tekstu. Trzeba mi wybaczyć, bo zostałam poważnie spaczona przez moją polonistkę, nie odbieraj tego jako zarzut, taka luźna dygresja.

Czułam się nieco zagubiona, kto jest kim i które imię do kogo, ale to na pewno kwestia tego, że nie siedzę w temacie. Rady żadnej dać na ten moment za bardzo nie umiem, poza wspomnianym już wcześniej zmniejszaniem akapitów. Było kilka takich kobył, przez które przebrnięcie przychodziło z trudem, gubiłam wątek i przestawałam się skupiać na wyrazach.

Pochwalić mogę za zgrabną kreację postaci – bądź oddanie ich kreacji. Tekst był lekki, czytało się w gruncie rzeczy przyjemnie, nie dłużyło się, jak w wypadku poprzedniego tworu. Brakowało iskry zapewne ze względu na moje nieobeznanie w temacie.

Jeszcze nigdy nie czułam się tak bezużyteczna w ocenie tekstu, naprawdę. Przepraszam najmocniej, ale nic konkretnego nie utkwiło mi w głowie.

Polowanie na Elfy

… Może to ta godzina, ale przez ostatnie zdanie prologu się oplułam.

Zabiłaś me oczy brakiem justowania, a tak chwaliłam, że prawie wszystko jest justowane, no co za hańba!

Tekścik krótki ogółem. Parodię lubię, cenię i nic do nich nie mam, zwłaszcza jak ładnie wyśmiewają najnowsze trendy w literaturze bądź stereotypy. Muszę jednak stwierdzić, że prolog bardziej przypadł mi do gustu niż pierwszy rozdział.

Nieco zniesmaczyło mnie zbyt kolokwialne wysławianie się postaci. O ile w prologu panował elegancki, smaczny balans między wtrąceniami współczesnymi a tymi absurdalnymi bądź potocznymi (czas na bigos <3), o tyle nagle wszystko straciło ten zgrabny wydźwięk. Nie wiem, co jest tym spowodowane, toteż pozostaje mi wzruszyć bezradnie ramionami.

I kolejny raz, ponieważ bardzo mało materiału tym razem dostałam. Naprawdę bardzo przyczepię się do tego, że prolog napisany był zgrabnie, a pierwszy rozdział pozostawia wrażenie niesmaku. Ponieważ brakowało tam… finezji, może tak. Polotu. Lekkości. Pewnego wyczucia – w parodiach kluczem jest umiejętne żonglowanie poważnymi tematami, tworząc z nich przejaskrawione, groteskowe obrazy. A tutaj rzucono we mnie niezbyt wprawną abstrakcją, jeśli już się bawić w metafory.

Ach, no i co ja mam z tym fantem zrobić. Nie mogę wypowiedzieć się o większej ilości kwestii, ponieważ rozdział pierwszy był długości prologu bądź krótszy chyba nawet, co daje bardzo mało tekstu. Nic nie zostało konkretnie rozwinięte.

Radziłabym po prostu przypilnować tego wyważenia, które naprawdę zgrabnie udało się w prologu. I tak, będę to powtarzać do znudzenia. A CO.

Co do stylu – już jest stworzony. I jest przyjemny. Ale, na Stwórcę, krótsze akapity. Naprawdę. Momentami aż mnie głowa bolała od przedzierania się przez zbitki tekstu. Poza tym trzeba trochę popracować nad błędami – już nawet nie podstawowymi, ale stylistycznymi. Tak, pora wskoczyć na wyższy poziom wtajemniczenia.

Właściwie do zarzucenia wiele nie mam. Czytało mi się przyjemnie, właściwie się za bardzo nie nudziłam, może poza tekstami, gdzie nie ogarniałam. No i gdzie się dłużyło. Poza tym lekko ironiczna stylizacja dobrze robi narracji w tym wykonaniu, muszę przyznać.

Czy coś jeszcze? Przyuważyłam nie do końca odpowiednie użycie średników w Złodzieju i Aniele, o ile dobrze pamiętam… albo w Paniczu Śmierć. Przepraszam za brak konkretów, wiem, że to może irytować, ale na pocieszenie dodam, że było to na pewno na początku tekstu i na pewno dało się średnik wymienić przecinkiem.

Pozostaje przejść do punktów, tak myślę. Mam poczucie, że byłam nadzwyczaj bezużyteczna, ale przy tekstach dobrych trudno jest sklecić w środku nocy konstruktywną opinię. A się uparłam.

Mój bełkot chyba staje się niezrozumiały oraz bardzo chaotyczny.

34/40

Bohaterowie:

Bez wahania stwierdzam, że ich kreacja jest przemyślana oraz poprawna. I konsekwentna w sporej mierze. Niektórym, na mój gust, trochę brakuje konkretnego celu – jak paniom w Syriuszu. To znaczy panna dziennikarka to wiadomo, ale jednak nadal mnie ta sprawa nurtuje.

Trudno mi się odnieść do konkretów, kiedy mam zbiór opowiadań. Muszę po prostu stwierdzić, że w każdym tekście każda kreacja była poprawna. Ale nie we wszystkich przypadkach czułam zaskakującą plastyczność – najbardziej w Paniczu, bohater wydawał się naprawdę żywy. Oraz jego przyjaciółka. Na trzecim miejscu plasuję Dante.

Pozostali… nie byli papierowi, broń Silthe. Po prostu nie miałam wrażenia aż takiej żywości postaci. No i prawdopodobnie to przez moje własne skojarzenia, jestem subiektywną małpą, zabijcie mnie, ale cóż.

Zastanawiam się, jak mogłabym pomóc. Sugestia, jaka mi się nasuwa – dobieraj dobre sytuacje do tego, jakie cechy postaci chcesz pokazać, a potem nie przesadzaj. Staraj się… nadawać sens literackiej kreacji, no. Nie wymagam, oczywiście, tworzenia głębokich dzieł, ale czasami dobrze zadać sobie pytanie „czy dana scena coś do historii wniesie?”.

7/10

Pomysł:

Każdy jest oryginalny. Każdy ugryziony z trochę innej strony. Może niejaką nudą zawiało pod tym względem z Syriusza, ale to fan fiction. Tutaj czasami nie da się stworzyć czegoś naprawdę nowego, bo prawie wszystkie wariacje już były. Co najwyżej można te wariacje sprzedać w bardzo znośnej oraz poprawnej otoczce – a na to istnieją spore szanse, powiem szczerze, gdybyś się na to poważyła.

Nadal króluje u mnie pierwsze opowiadanie, za każdym razem, jak zaglądałam na Bibliotekę, miałam nadzieję, że ujrzę coś nowego spod tego tytułu. No cóż, czasami trzeba obejść się smakiem!

Mogę tylko życzyć nadal oryginalnych pomysłów.

13/15

Podstrony:

Nie jest ich dużo, ale to nie powinno być problemem, jeśli są tak ładnie dopracowane, jak całość techniczna strony.

Och, uzupełnienie justować i akapity mu dać! Tak było cudnie na głównej stronie, a tu bryndza. Troszkę mi się smutno zrobiło, że pod spodem mniej zadbane – postanowię wierzyć, że to słodkie, nieświadome niedopatrzenie.

Kolejna podstrona też mnie zawiodła brakiem justowania i akapitów. No skandal. Nie czytałam jednak tego, co tam zostało wypisane, bo nie chciałam sobie psuć frajdy z całej treści. W każdym razie – trzeba naprawić te drobne mankamenty; wielka szkoda, żeby to tak nijak zostawić!

I to chyba wszystko, co bym rzec chciała. Poza brakiem justowania i akapitów – niczego nie brakuje. Cudne zapętlenie słowne.

4/5

Podsumowanie:

Bardzo chcę za siebie przeprosić, bo mam poczucie nie do końca spełnionego obowiązku. Długo czekałaś, a chyba nie wniosłam nic nowego do twórczości, co mnie niezmiernie irytuje, ale nie wiem, co mogłabym dodać.

Piszesz dobrze. Za to jest punkcik ode mnie, bo jestem subiektywną małpą. I za jednorożca w szablonie też jeden. Dałabym za justowanie, ale akapity były długie, tu wychodzi na zero. Dam za pierwsze opowiadanie o nazwie nie do powtórzenia dla mnie o tej godzinie, bo z nazwami oraz imionami mam problemy, a podjechanie na początek pliku i skopiowanie mnie przerasta. Dam za Panicza, bo jednak mimo mankamentów mi się podobało. I dam za to, że się oplułam.

Monitor się ze mną nie zgadza, ale kto by go słuchał.

A bilans jest taki, że wyszło…

Gdzie ja mam kalkulator, nie żebym dziś pisała próbną z matmy.

83/100, o ile komórka nie kłamie.

Wystawiłam chyba pierwszą w krótkiej karierze na Literackiej piąteczkę. Jestem w szoku literalnym, zaiste.

Czy chcę dać jeszcze jakieś rady? NIE. Bo nienawidzę się powtarzać, a mój mózg przypominać zaczyna gąbkę.

Generalnie mogę powiedzieć to, co mówi się zawsze – pisz. I to jest chyba najważniejsze, czegokolwiek ktokolwiek by nie gadał. 

Czyżby zatem... koniec?