[549] let-rainfall.blogspot.com

Let Rainfall

Słowem wyjaśnienia powiem, że w pierwszym wrażeniu pozwoliłam sobie zostawić opis starszego szablonu. Nowszy uwzględniłam już w kolejnym podpunkcie.

Pierwsze wrażenie

Adres ładny i wpadający w ucho, jednak „Say farewell” bardziej mi się podobało. Aczkolwiek słowa „pozwólmy deszczowi padać” brzmią tak poetycko i tajemniczo… I kojarzą mi się z piękną, polską jesienią. Nie wiem, czy wspominałam Ci o tym przy poprzedniej ocenie, ale Twój nick jest taki pocieszny. I jest chyba jedynym pseudonimem, przy którym nie musiałam gimnastykować umysłu, żeby go zapamiętać. Ot, taki tpiapiac wwiercił mi się do głowy na wieki wieków.

Teraz kolejna sprawa. Szablonik. Kolory są w porządku, a zieleń ma naprawdę dobrze dobrany odcień – nie ma tu żadnych fluorescencyjnych oczobijków. Tło zewnętrzne… Praktycznie nie zwróciłam na nie uwagi. Po prostu jest, ładnie wygląda i nie rzuca się w oczy, grzecznie czekając, aż ktoś je łaskawie zauważy. Tło wewnętrzne i barwa czcionki nie gryzą się, więc nie będzie problemów z czytaniem i, mam nadzieję, moje oczy nie będą potem wołały o pomstę do nieba.

W menu wszystko jest ładnie ogarnięte, ale to zdjęcie z boku… Kwiatek może być, ale kim jest ten pan i co tu robi?

Coś jeszcze? Ach tak. Ostrzegam, że mam wobec Ciebie ogromne wymagania po przeczytaniu Say Farewell i mam nadzieję, że się nie zawiodę.

9/10

Szata graficzna

W pierwszym wrażeniu zostawiłam to, co pisałam o pierwszej szacie graficznej. Tutaj pozwolę sobie wprowadzić małe porównanie tego co było i tego co jest, bo mimo zmiany nadal nie ma szału. Zlikwidowałeś napis na nagłówku i postawiłeś na kilka małych obrazeczków i jeden większy. Cóż. Znów ten pan, który był w poprzednim szablonie. Chyba powinnam go kojarzyć, ale ja nawet nie znam jego imienia.

Poza tym ten szablon…  to wciąż nie jest to, co być powinno. Co prawda kolory bardziej pasują do adresu i cytatu na belce, ale ten nagłówek… Na Twoim miejscu (ale to tylko moja sugestia) postawiłabym na typowo jesienne barwy – stonowaną pomarańcz, brąz, może nieco czerwieni. Nagłówek? Na pewno żadnych konkretnych zdjęć. Czytelnik powinien mieć pole do popisu dla wyobraźni, a nie podane wszystko na tacy. Poza tym mając taki adres, taki cytat na belce i takie opowiadanie w nagłówek możesz wrzucić niemalże wszystko. Wystarczy trochę kreatywnego myślenia, pobawienia się z jakąś fotoszopą lub po prostu wyłożenie pomysłu na jakiejś szablonarni, chwila cierpliwości i dostajesz pięknego gotowca.

Jedyne, do czego nie mam zastrzeżeń, to tło wewnętrzne i tekst. Poza tym… Rusz swą twórczą makówką i pokaż, że nie tylko pisać umiesz świetnie!

7,5/10

Treść

No, i mój ulubiony moment. Zacieram łapki i biorę się za czytanie.

Prolog

Ach, ukochane moje SF. Wspominałam już, jak bardzo mi się podoba? Raz, dwa…. Ewentualnie całą poprzednią ocenę…

Epizod 1

„- John, połóż ten wieszak na miejsce... John... – brunetka” – Wielka litera.

„Mimo to za każdym razem, gdy udało się jej uspokoić go na kilkanaście minut znajdując mu, co raz to różniejsze, wymyślne zajęcia, ten za każdym razem szybko się nudził i wracał do poprzednich, mniej sugestywnych, czynności.” – Powtórzenie. Na czerwono zaznaczyłam nadprogramowy przecinek, a na fioletowo brakujący.

„jednak nie mogła opusśić stanowiska pracy” – opuścić.

„przy których mogłaby, choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości.”

„Wyrośnie z tego - tak sobie powtarzała, gdy kilkukrotnie powtarzał jej to samo, a ta ciągle nie mogła poprawnie odgadnąć, o co ją konkretnie prosił.”

„a z mijającymi tygodniami zaczęło się to w miarę normować i sprowadzać go na właściwą ścieżkę rozwoju mowy.” – Chyba nie ogarniam, ale zdradź mi, co zaczęło go sprowadzać na właściwą ścieżkę rozwoju mowy? Jego seplenienie?

„bo ten gest umykał jej za sporą, bordową naklejką "-40%", goszczącej na szybie butiku od początku wiosennego sezonu.” – goszczącą.

„Chciałby, aby pogładził ją po włosach i powiedział, że wszystko będzie dobrze” – Chciałaby.

„Wcześniej ukrywana pod migdałowym kardiganem sukienka przed kolano, której jasny kolor skutecznie odbijał smugi światła od przewiewnego materiału.” – W tym momencie wyobraziłam sobie sweterek dłuższy od sukienki, która jarzyła się żółtym blaskiem. Może zamiast komplikować sobie życie dość dziwnymi porównaniami, po prostu dowiedz się, co to za materiał i napisz jego nazwę?

„Brunetka przewróciła teatralnie brązowymi oczami, gest mający oznaczać poddanie został odebrany przez starszą z sióstr ze śmiechem.” – Zamiast przecinka kropka i nowe zdanie.

„Mając sprawy na oku, wsłuchiwała się w plusk wody i oddawała umysł pewnym refleksjom.” – Jakież to ona sprawy miała na oku?

„  - John? - chłopiec siedział na zielonej trawie niedaleko fontanny - John, idziemy - wstała z dotychczasowego siedziska.” – Chyba w każdej ocenie powtarzam, jakie są zasady poprawnego zapisu dialogów. Teraz jednak tego nie zrobię, będzie to Twoja praca domowa. Tutaj masz pomoc >KLIK<.

„Dziecko skutecznie odpychało mężczyzn, którzy niedorośli do rzeczywistości, w przeciwieństwie do niej samej.” – W tym wypadku mamy czasownik. Czyli spacja.

Rozdział mnie nie porwał. Był fajny, ale już widzę, że temu opowiadaniu daleko będzie do SF. Nie będę Ci mówić o czym pisałeś, bo sam dobrze wiesz. Muszę jednak przyznać, że strasznie mi brakuje tych przemyśleń, refleksji nad życiem, nad miłością… Plusem jest jednak to, że nie jesteś przywiązany na stałe do jednego stylu i potrafisz napisać coś bardziej trzymającego się ziemi.

Epizod 2

„Po tacie, pomyślała szerząc uśmiech.” – Próbowałam, ale nadal nie jestem w stanie wyobrazić sobie szerzenia sobie uśmiechu.

„"gepardzie" strugi.,” – Kropka zbędna.

„rzadko aby którakolwiek z nich zbyła wtedy po śniadaniu.” – Mam wrażenie, że czasami tak się spieszysz z pisaniem, że nie patrzysz na dodatkowe litery lub znaki. Więc kiedy już napiszesz, na spokojnie przejrzyj swoje dzieło, szukając błędów. A poza tym to „aby” pasuje tam jak pięść do nosa. Chociaż wiesz, właściwie całe to zdanie rozbiłabym na dwa i napisałabym to prościej, nie komplikując sobie życia.

Piżamka a la strój tygryska? Moje dziecko też będzie taką miało, ot co.  (*.*).  Historia rozwija się powoli. I bardzo dobrze. Gdyby pędziła na łeb, na szyję, to by się potknęła i całe opowiadanie szlag by trafił. A tak jest po prostu idealnie… I te zielone oczy… Intrygujący wątek.

Epizod 3

Steve, Steve, Steve… Zapowiada się ciekawa postać. A jego rozmowa z Angelą… Szczera i może lekko wymuszona, ale rozmowy na trudne tematy nigdy nie przychodzą łatwo. A tu, w tej rozmowie poczułam smak Say Farewell. Chwila refleksji nad sobą, nad przeszłością i przyszłością… 

Jak się zamyślę, to nigdy tego nie skończę, więc wracam na Ziemię i czytam dalej.

Epizod 4

„Wspominała, że to ja uspokaja” – „ją”.

„Owinięta szczelnie białym, puchatym ręcznikiem, wytarła szybko mokre, zgrabne ciało i szybko wysuszyła włosy, następnie chwyciła swoją torbę i ruszyła w drogę powrotną.”  - W tym ręczniku ruszyła w drogę? Swoją drogą, dwa zdania później, również jest słowo „szybko”.

„jednak co było niezaprzeczalne, nie mogła tego zrobić i wyglądając tak oszałamiająco jednocześnie.” – „i wyglądać tak oszałamiająco jednocześnie”.

„prezentuje jej śmiały charakter, jaki jej przypisał.”

„Nie widział jej po raz pierwszy.” – Nie widział jej, ale na nią patrzył i się nią zachwycał. To ma… niewiele sensu. Aczkolwiek domyślam się, że chodziło raczej o coś takiego: „Widział ją nie po raz pierwszy”.

„Był chudszy, teraz po... Po kilkumiesięcznym treningu” – To nie wiedział, co dało taki efekt i musiał się zastanowić? Nie, nie, nie. Wielokropek radzę po prostu schować na inną okazję.

„Spojrzała na miedziany kielich, który zakołysał się nad drzwiami i wydał z siebie przyjemny brzdęk. Spojrzała w kierunku kolejnego gościa.”

 „Szybko skojarzyła go, z mężczyzną, który odwiedził ją jakiś czas temu, gdy rozpoczynała pracę w sklepie.” – Brakująca litera i nadprogramowy przecinek.

Nie wiem dlaczego, ale nie potrafiłam się skupić na tym rozdziale. Dlatego żeby nie palnąć tu jakiegoś głupstwa, przeczytam go jeszcze raz i od razu przejdę dalej.

Epizod 5, 6

Wiesz, co z rozdziału 5 zapamiętałam najlepiej? Słowne przepychanki sióstr. Były takie lekkie, prawdziwe i zabawne. Podobała mi się również scena z prawnikiem Johna. Już teram wiem, że lubię tego gościa, nawet jeśli nie będzie się zbyt często pojawiał.

O ile o 5 rozdziale może nie powiem zbyt wiele, o tyle w 6 rozdziale doznałam szoku, zawału i czegoś jeszcze, czego nie potrafię określić. Podejrzewałam, że uczucia Angeli skłaniają się ku Steve’owi, mimo wszystko jednak było dla mnie ciosem, kiedy przeczytałam o tym wprost. Szczerze powiem, że żal mi Josha i mam nadzieję, że Angela kiedyś się ogarnie i zrozumie jak cudownego faceta ma obok siebie. Ale z drugiej strony… Gdyby pomiędzy nią i chłopakiem jej siostry zaiskrzyło mógłbyś z tego zrobić nie lada romans z zaskakującymi zwrotami akcji i momentami zapierającymi dech w piersi jak na przykład rozmowa sióstr, gdy Mercy dowie się o uczuciach Angeli… Mogłabym tak gdybać w nieskończoność. Osobiście jestem fanką Josha, bo tak i już. Uwielbiam go za tą jego niezłomność w zapraszaniu Angeli na wyjście. Zaimponował mi. A więc… Co dalej, co dalej?

Epizod 7

„Ostatni raz opukała twarz zimną wodą” – opłukała.

Boru… Jak mogłeś być tak okrutny wobec Angeli… Aczkolwiek coraz bardziej intryguje mnie co będzie z nią i Steve’m…  Wiem, że ze spłatą kredytu wszystko się ułoży, więc zacieram łapki, czekając na wątki miłosne, które rozwijają się powoli, bardzo powoli… 

Podsumowując

Let Rainfall jest zupełnie inne niż Say Farewell. W tym pierwszym dominowała tajemniczość, refleksje na tematy związane z miłością, a tutaj… To jest takie ludzkie, jeśli mogę się tak wyrazić. Są uczucia dobrze znane człowiekowi – niepewność, pożądanie…

Fabuła… Jest ciekawa i intrygująca. Akcja rozwija się powoli, potęgując tylko chęć czytania dalej i dalej… Druga sprawa to błędy. Zauważam ich więcej niż w SF, jednak są to głównie literówki i niepoprawny zapis dialogów.

Jak już chyba wcześniej wspominałam, podziwiam Cię za to, że potrafisz pisać na różne sposoby. Nie trzymasz się wytartych szlaków, ale raz po raz zaskakujesz. Szczerze powiedziawszy przygotowywałam się na to, że LR będzie podobne do SF, a tu taka niespodzianka.

Tak więc co ja Ci mogę poradzić? Ćwicz, bo ćwiczenie czyni mistrza, ot co.

35,5/40

Bohaterowie

Angela – nasza główna bohaterka, wciąż rozpamiętująca przeszłość, w teraźniejszości nie znajdująca ukojenia i bojąca się przyszłości, dla której jedynym światełkiem jest ukochany synek. W tym jednym zdaniu zawarłam chyba całą jej osobę. Dodać jeszcze mogę… Ale nie, nie będę spojlerować. A nuż się ktoś skusi na Twoje opowiadanie, więc nie będę nic mówić. W każdym bądź razie wiedz, że ten wątek miłosny jest intrygujący…

Mercy – starsza siostra Angeli. Kochająca, lekko zakręcona i gotowa nieść pomoc. Jej postać mnie zbytnio nie porwała, bo szczerze przyznaję, że najbardziej skupiłam się na Angeli i jej pokręconych uczuciach. Jednak Mercy mi zaimponowała tym, że potrafi rzucić wszystko i polecieć na pomoc siostrze. Dobrze ją rozumiem, bo sama mam brata i z przyjemnością rzucam swoją naukę, żeby się z nim pobawić.

John – dzieciak. Mały, pocieszny i… dziecinny. Jest tu postacią raczej drugoplanową i nie odgrywa większej roli.

Steve – chłopak-marzenie. Przystojny, pomocny i zawsze miły. Odnoszę wrażenie, że jest taką cichą wodą, co jeszcze nie raz nas zaskoczy… 

Blake – siostra Steve’a. Niewiele o niej wiem, poza tym, że wyswatała Mercy ze Stevem i nader się z tego cieszyła. Nie jest wredna ani nie zazdrości bratu miłości, ale cieszy się z jego szczęścia. Urocza siostrzyczka.

Josh – o, tego pana lubię najbardziej. Zakręcony fotograf, który nie ustaje w próbie zaproszenia Angeli na wspólne wyjście. Mam pewność, że i on niemało namiesza i wprost nie mogę się tego doczekać.

Sarrah i Matt – piszę o nich razem, bo oddzielnie nie dam rady. Byłoby tego po prostu za mało. Tak więc powiem, że są to gołąbeczki z pobocznego wątku, których romans, zauroczenie czy miłość (nie wiem co planujesz) będzie na pewno czymś ciekawym. Ona jest skromna, a mimo to swoją oryginalnością wybija się z tłumu. On za to pokazał, że jak chce, to można się za siebie wziąć, a potem tylko zostaje cieszyć się z efektów swojej ciężkiej pracy.

Była jeszcze jakaś ruda ekspedientka, na początku wredna, która potem się w miarę ogarnęła, ale była to raczej postać epizodyczna.

No więc cóż… Wszystkie Twoje postaci krążą nad linią dzielącą realność od bajkowych ideałów. Nie pozwól im przekroczyć tej linii, bo, wierz mi, nikt nie lubi perfekcyjnych bohaterów. Gdzie są ich ciemne strony? Czekam aż je przed odkryjesz.

9,5/10

Pomysł

Pomysłów Ci nie brak. Talentu również. Brak Ci chyba tylko motywacji do przejrzenia napisanych rozdziałów i poprawienia w nich błędów.

Na pewno mogę Cię pochwalić za to, że mimo iż rozpocząłeś naukę, wciąż prowadzisz tego i inne blogi. Mogę nawet przyznać, że Cię za to podziwiam, bo moja szkoła sprawia, że mam ochotę swoje pisanie rzucić w jakąś bezdenną otchłań i iść spać.

Poza tym czekam na jakieś zwroty akcji, niespodziewane momenty, wyciskające łzy z oczu sceny i rozwój tej miłosnej intrygi, która może stać się naprawdę niemiła dla naszych bohaterów.

I ostatnie, o czym się wypowiem, to świat przedstawiony. Nie mam pojęcia, jak naprawdę wygląda Nowy Jork, to Twoje opisy mi wystarczą (nawet jeśli są totalnym fantazjowaniem, a mam podejrzenie, że nie są). Pisząc, zwracasz uwagę na każdy najdrobniejszy szczegół, dzięki czemu czuję, że stoję w parku, wokół fontanny biega roześmiany chłopiec, a matka obserwuje go z czułością w oczach, wspominając stare czasy…

15/15

Podstrony

Autor – Krótko, zwięźle i na temat. Nic dodać, nic ująć.

Blog – Po kolei wyjaśniasz wszystko, co związane z blogiem. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem tego, jak sprytnie połączyłeś SF i LR. Kto by pomyślał… Zaiste, podoba mi się.

Archiwum – Czyli spis rozdziałów.

Playlista – To, co podoba mi się u Ciebie najbardziej. I zapewne też wspominałam, że od „Nieba” Ailee zdążyłam się już uzależnić?

AV – Czyli button.

Bohaterowie – Dochodząc do tej zakładki zaczęłam się obawiać zdjęć. I moje obawy się ziściły. Zniszczyłeś mi życie. Zadźgam Cię łyżką i pokroję linijką. Ja bohaterów wyobrażam sobie zupełnie inaczej i w ramach buntu zostanę przy swoich wyobrażeniach.

Po głębszym zastanowieniu, doszłam do wniosku, że zakładka może być. Jednak Angelę nadal będę sobie wyobrażać po swojemu.

Linki – Przerzuciło mnie na SF… Ach, jak znajdę wolną chwilę, to przeczytam to jeszcze raz.

Widzowie – Nie działa. Dlaczego?

SPAM – Oczywiste.

5/5

Podsumowanie

Naprawdę nie wiem, co mogę Ci powiedzieć. Przypominam tylko o poprawnym zapisie dialogów (link podałam wcześniej). I tyle. Naprawdę.

Co miałam do powiedzenia, powiedziałam przy SF. LR jest inne, bardziej przyziemne, traktujące o sprawach bliższych ludziom: o ich problemach miłosnych, wspomnieniach przeszłości i strachu przed przyszłością…

Nagana należy się za niedbałość, jeśli chodzi o sprawdzanie rozdziałów przed publikacją. Nikomu nic się nie stanie, jeśli notka pojawi się dzień później, za to poprawiona i pozbawiona błędów. Powiedziałabym nawet, że zaoszczędzi to niektórym wypisywania Ci całej litanii literówek i powtórzeń w komentarzach.

8,5/10

Z liczbą punktów 90 na 100 otrzymujesz ocenę bardzo dobrą. Cieszmy się i radujmy, ale najpierw chodźmy spać.

Przepraszam za opóźnienia i proszę o cierpliwość autorów blogów z mojej kolejki. Pierwsze miesiące w nowej szkole są najgorsze, nauka sprawia, że już ledwo żyję. Błędy również proszę wybaczyć. Pisałam tę ocenę różnymi porami dnia i nocy, kiedy byłam bardziej lub mniej zmęczona, więc efekt mógł wyjść różny.