[547] deidara-tsudo.blog.onet.pl

www.deidara-tsudo.blog.onet.pl

Pierwsze wrażenie:

     Nie wiem dlaczego, ale ten blog... od początku wzbudzał we mnie bardzo mieszane uczucia. Choć powinnam się cieszyć, bo przecież to moje klimaty - manga i anime, sądząc po adresie. Ale nie - ja kręcę, jak zwykle, nosem. Ale nic, może w trakcie oceny zmienię zdanie o tym blogu. Pożyjemy, zobaczymy, tymczasem zaczynajmy!

     Adres bloga krótki, nietrudny w pisowni i fanom mangi i anime Naruto z pewnością od razu rzuca się w oczy. Deidara Tsudo. Okej, Deidarę znamy, to ten artystyczny świr z Akatsuki, dla którego jedyną i prawdziwą sztuką jest wybuch, ale Tsudo? Na pewno to jakaś... Twoja postać. A więc mamy jakiś paring. Dobrze, nie analizujmy tego aż nadto, mogę jedynie dodać, że łatwo się go zapamiętuje. 

     Na belce mamy powielenie adresu, co mnie lekko zirytowało, ale nadal jestem spokojna, ponieważ dalej widzę kawałek jakiegoś cytatu, wspaniałomyślnie wstawionego w cudzysłów. Niestety nie jestem aż tak zajebista, by go przetłumaczyć, mój zakres znajomości języków zawęża się jedynie do japońskiego, rosyjskiego, niemieckiego i angielskiego, nie licząc ojczystego. Dlatego też... Cieszę się, że jakiś jest, jednak to powielenie skasuj - wystarczy raz nas poinformować o tym, co znajdziemy na blogu.

     Och, nadal mam do czynienia z Onetem (a to już prawdziwa rzadkość!), więc mogę podejrzeć, jakie wybrałaś kategorie wybrałaś dla swojej strony. Opowiadania - to oczywiste, niczego innego nie oceniam; RPG i fantasy... No, jakby nie patrzeć, Naruto jest fantastyką, jednakże myślę, że jedna wystarczy - głównie o to tutaj chodzi, czyż nie?

     Żal Anonim - czekaj, czekaj... Chyba kojarzę ten pseudonim... Czy przypadkiem nie wypowiadałaś się kiedyś na naszej ocenialni w jakiejś sprawie lub pod oceną? Bo tak mi to przyszło na myśl... W każdym razie pomysłowy pseudonim, łatwo wpadający w oko i zapadający w pamięć.

7/10

Szata graficzna:

     Okej, odzwyczaiłam się od Onetu, przyznam szczerze, i zajrzenie na takowy, gdzie widnieją jeszcze znajome, stare szablony, bez przepychu i kodów HTML, przyprawia mnie o... zawrót głowy. Tylko nie wiem czy jest to pozytywne odczucie. Zaraz się przekonamy.

     Na pierwszy plan wyłazi mi nagłówek - rysunek - z kolejnym poinformowaniem mnie, że tak, jestem na blogu powieściowym z Deidarą i Tsudo w roli głównej. Serio, cytat może, a nie ciągle jedno i to samo. Doskonale wiem, gdzie jestem i po co, dlatego też przypominanie mi o tym tylko mnie zrazi, a nie zachęci. W każdym razie podczas rutynowego przeglądania bloga przed napisaniem oceny odkryłam, że nagłówek zrobiłaś sama, rysując go. No, dziewczyno, masz naprawdę niezły talent! Nie ma on w sobie jakiegoś przepychu graficznego, jaki można zawsze spotkać na blogach, ale jednak, mimo wszystko, przyciąga uwagę. 

     Kolor zewnętrzny pasuje tutaj jak pięść do nosa, serio. Jakoś tak... W ogóle mi ten kolor nie pasuje do tego... beżu, jeśli to beżem można nazwać. Grunt, że nie odpycha, a to chyba najważniejsze... 

     Wszystko wyśrodkowane do jednej kolumny... No nie wiem. Spójrzmy... Okej, mamy jakąś Odę do Radości, czy reż blogerów; potem spis rozdziałów... Linki jeszcze są okej, a potem... Mały bałagan. Strona główna ni z gruchy, ni z pietruchy nagle wielka jak mój dom na działce, wyśrodkowana do lewej, a potem szeroka lista. Albo post ze wszystkim, albo szeroka lista ze wszystkim - kolejne powielanie jednego i tego samego. 

     Jakoś tak... Panuje tutaj bałagan, pewien nieład i nie podoba mi się to. Jednakże... Nie jest on tak strasznie odpychający, nie nudzi. 

5/10

Treść:

Chapter 1

„  Jednak Niektórym (i na szczęście nielicznym) jest zwyczajnie obojętnym to, jaka jest pogoda.”

„Pewna neutralna restauracja o nazwie, dajmy na to, "Konsola" jest miejscem, gdzie zjeść może każdy, począwszy od zwykłego rolnika, a skończywszy na zabójcy najwyższej rangi.”

„Mimo pogody, w restauracji panował spory ruch.” – ale jakiej? Ciepłej? Niesprzyjającej? Zimnej? Bo pogodę zawsze jakąś mamy, trzeba jeszcze określić, co się za tą pogodą kryje, bo nikt domyślać się nie będzie, o co chodziło autorowi.

„Nic dziwnego, kiedy w kąciku dla gachów, świńskie oczka szukają czegoś, na czym można by się zawiesić, ale wróćmy do kelnerki.”

W zwykłym tekście, będącym powieścią, nie używamy skrótów, typu nr, np., i tak dalej. Pełne słownictwo przede wszystkim.

„-To co zwykle! - odpowiedział Kisame, szczerząc się, zakładając ręce na brzuch i opierając się wygodnie o plecione oparcie krzesła.”

„Dziewczyna zaczęła coś z uśmiechem skrobać po kartce, nawet na nią nie patrząc!”

„Może zastanawiała się, co dolega siedzącemu obok blondwłosemu Deidarze?” – piszemy osobno, jeśli już to jasnowłosy.

„Bardzo przepraszam, nie zauważyłam - zaczęła - Co dla pani?” – jeśli decydujesz się na taki zapis dialogu, czyli bez kropki po „zaczęła’, wtedy następne słowo po myślniku też jest z małej litery, a wtrącenie narratorskie traktowane jest jako, swojego rodzaju, przecinek.

„Co za "pani"?! - wybuchnął nagle blondyn, ucinając melancholię. - JESTEM FACETEM! - wydarł się jej w twarz, wstając gwałtownie i zwalając przy tym ze stołu wazon. Jego samopoczucie było gorsze, niż się wydawało.

„Więc co dla pana? - kelnerka wyraźnie zbita z tropu deptała po odłamkach wazonu, czerwieniąc się coraz bardziej.”

„Na moją kartkę rzecz jasna. - poklepał poufnie chłopaka po plecach, uśmiechając się szeroko.”

„Dziewczyna kiwnęła głową i nie przejmując się zupełnie odłamkami stłuczonego wazonu, poszła do kuchni.”

„Chodzę do tej knajpki przynajmniej raz w tygodniu i mam tu reputację do utrzymania!  - na dowód tego pomachał do ekspedienta przy barze. - Trochę wdzięczności, przecież cię kryję.”

„Deidara znów westchnął i kątem oka obserwował, co się dzieje przed restauracją.”

„ - Może - uciął blondyn, który nie znosił jakiegokolwiek utożsamiania go z jego Mistrzem. - Idę do lady.”

„ - Jeszcze będziesz mnie o coś prosić! Zobaczysz! - krzyknął za nim Kisame, a uśmiech znikł z jego twarzy, jak cień, kiedy słońce chowa się za chmurą.”

„Najwyraźniej szef zauważył, jak Deidara ją skrzyczał i musiała się pilnować.”

„Trzymając w prawej ręce tacę z ogromną porcją różnorodnego sushi i dango, podeszła do lady, by coś przekazać barmanowi.”

„ - Nie mów tak do mnie! - zawołała nieco mniej grzecznie, niż zamierzała. - Przez ciebie mnie wywalą - wysyczała przez zaciśnięte zęby, zasłaniając szybko dłonią usta Deidary, bo ten już chciał coś dodać.”

Tą blondynkę – tę blondynkę

„Szef kuchni zanim zatrzasnął drzwi, krzyknął do nich:”

Tą zarazę – tę zarazę

Chapter 2

„Przez ułamek sekundy, tylko ułamek, Deidara czuł się jak ten skończony kretyn.”

„Kiedy jednak już mu przeszło, zaczął myśleć na swój racjonalny sposób.”

„Zresztą, co?” – w tak krótkich zdaniach przecinków nigdy nie piszemy.

„Po głosie nie poznała, ze jestem mężczyzną?”

Mała dygresja: Nagato to nie Pein, tylko Pain, czyli z angielskiego ból. Lepiej to popraw, bo to błąd, a jakby nie patrzeć, Twoja twórczość to fan fiction, więc nie można sobie pozwolić na tego typu pomyłki.

„Tobi mówił, że pozwoliłeś mu "wziąć wolne" i że sam pójdziesz na misję, czy tak? - zmarszczył brwi.”

„No... tak. Chyba. - blondyn był zdenerwowany.

 - Ach... - brwi znów się uniosły. Pein wstał, prostując się dumnie. -  Więc gdzie go masz?

„[…]tą nieodpowiedzialną, beztroską duszę.”

„ – Och. - Deidara zaczynał się pocić, ale starał się nie patrzeć w oczy lidera.”

„ - Kogo? - chłopak nie panował nad sobą.

 - KOGO? KO-GO?! - nie mogąc się powstrzymać, kopnął stojący obok rozchwiany stolik, który roztrzaskał się z hukiem wybuchu glinianej bomby. - DEMONA, IDIOTO!

„A gdzieś ty był?! - lider był zbity z tropu.”

„Deidara, wykorzystując sytuację, trzepnął ręką Tobiego, aż ten się przewrócił.”

„Nie wrzeszcz tak! - zza drzewa wyłonił się "jashinowiec", zatykając sobie uszy.”

„Hidan wykazał się niebezpieczną wiedzą, co potwierdziło obawy Deidary: wieści rozchodzą się tu z prędkością światła.”

„Hidan poprowadził ich do Wioski Ryżu, bo jak sam twierdził "kobiety są tam tak dobre jak gorąca sake!" - Dziewczęta powinny pozostawiać to wynurzenie bez komentarza...” – taki zapis tych zdań mówi mi, że gdzieś tutaj jest rozpoczęty dialog. Ale chyba raczej go nie ma, więc albo kontynuujesz wypowiedź z małej litery, a nie dużej, albo darujesz sobie myślnik i piszesz normalnie.

„Deidara podrapał się po głowie, udając zamyślenie. - Kelnerka mnie wkurzyła, a potem rozwaliłem połowę tej chaty i wszyscy żyli krótko i nieszczęśliwie.”

„Hidan odwrócił się na chwilę w stronę trzech dziewczyn, które siedziały przy stoliku za nimi, chichocząc i machając do nich.”

„Deidara parsknął na ten widok, a Hidan wyszczerzył się i odmachał, po czym odwrócił się do kolegi. - No więc?”

„Jakoś jej się nie przyglądałem - odparł Deidara, znów czując się przez chwilę, jak dureń.”

„A ty tylko o jednym! - wszedł mu w słowo blondyn. - Jakbyś był w mojej sytuacji, to też nie zadawałbyś sobie trudu, gapiąc się na jej biust!’

„Mój problem polega na tym, że jak jestem zdesperowany, tracę nad sobą kontrolę. - przyznał chłopak, zaciskając pięści na bokach stolika.”

„Kto ogniem wojuje, od wody ginie. Heh! - kosiarz kiwnął na drugą barmankę, która podała im kolejną porcję sake. Hidan w podzięce obdarzył ją prowokującym uśmiechem. - A!”

„Niech zgadnę: Ten gruby koleś z Konsoli, którego tak się bałeś, wywalił cię z knajpy na zbity korytarz, co?”

„Mówiłem ci, że się poślizgnąłem! - prawie krzyknął Deidara, więc Hidan (nazywany też jashinistą i kosiarzem, ze względu na broń, której używał) odpuścił. - I wcale się go nie bałem! - dodał po namyśle blondyn. - Kupa tłuszczu i tyle..”

„Niezrażony wybuchami kompana, Hidan dopił swoją porcję i machnięciem ręki zamówił jeszcze jedną. - Co z tobą?”

„A teraz znajdziemy ci dziewczynę. - Hidan z uśmiechem zaczął się rozglądać.”

„Kto, jak to, ale ON?”

„Jak chcesz - odpowiedział beznamiętnie. - Ale zostałem jeszcze ja!”

„Ekchem. - jashinista odchrząknął, ale nadal nie było reakcji.”

„Deidara od niechcenia spojrzał w stronę kosiarza... i gdyby nie przytrzymał się lady, niewątpliwie by spadł z krzesła.”

„Patrz, jaka laska przed chwilą weszła!”

„O co ci, cholera, cho...?!”

„Hidan rozpromienił się, co w jego przypadku oznaczało olśnienie. - Proszę pani!”

„HIDAN! - nie wytrzymał blondyn.”

„Aaaa... – zaczęła. - Mój kat i przyszły pracodawca...”

„Po tych słowach wstała, i, zataczając się, próbowała wymacać blat baru.”

„No więc - przerwała im dziewczyna - Jakąż to pracęż mi znajdzięż? - zapytała złamanym głosem, patrząc ciągle na ladę.” – jeśli decydujesz się na zapis bez kropki (choć ciągle tak piszesz, jakbyś nie wiedziała, że na końcu zdania stawia się kropkę…), litera rozpoczynająca dalszą część wypowiedzi pisana jest z małej litery, bo wtrącenie od narratora jest swoistym przecinkiem.

„Wisi mi to! - miał już jej dość i tego jej dziwnego wzroku.”

„Wszystko mu wisi! -  dziewczyna zaśmiała się czystym i perlistym, choć pogardliwym śmiechem, a Hidan usiadł obok niej, tak że teraz dziewczyna znajdowała się między nimi.”

„Dei, znasz ją? - zapytał jashinista, siląc się, mimo zdziwienia, na swój rzekomo męski baryton.”

„Hidan - mruknął teatralnie, jak śpiący tygrys - a tego tutaj chyba znasz?”

„KHE...- gdy skończyła kaszleć, wypiła zawartość swojego pucharku, po czym barman podał jej następny.”

„Tsudo, słysząc stukot szkła o ladę, zachichotała.”

…

Nie, to bez sensu, musiałabym skopiować całą Twoją treść i poprawiać wszystkie zdania, bo w każdym tak naprawdę jest jakiś błąd. Dlatego też oleję sprawę, bo betować Ci wszystkiego nie będę, nie od tego tutaj jestem, dlatego też przeczytam treść, by dobrze i rzetelnie się wypowiedzieć na temat pomysłu i bohaterów, a o błędach i ogólnie treści od strony technicznej powiem już teraz.

Totalna masakra piłą mechaniczną, jeśli mam być całkowicie szczera. Pisać w sposób „zabawny” można zawsze, bo to na pewno dobra odskocznia od zwykłego stylu wielu początkujących autorów, ale jakieś zasady pisowni znać trzeba. Ja od początku odnoszę wrażenie, że piszesz na „odwal się”, aby było i dać upust swojej wyobraźni. Przepraszam bardzo, ale nie tędy droga. Bo nawet jeśli nie planujesz nigdy wydać książki i piszesz dla samej przyjemności pisania, to mimo wszystko coś tam w głowie już na ten temat masz i wypadałoby pisać w miarę normalnie, jeśli chodzi o część techniczną pisarstwa.

To było słowem wstępu, teraz spójrzmy na moją magiczną karteczkę, na której mam wypunktowane błędy i rzeczy, które mam wspomnieć i rozwinąć w jakiś racjonalny, zrozumiały sposób.

Pierwsza rzecz: kropki w tytułach. Gdy piszesz tytuły, pojedynczej kropki nie ma, jest w domyśle. Znaki zapytania, wykrzykniki, wielokropki są, ale nie pojedyncza kropka. Jej nie ma, to taki wyjątek.

Druga rzecz: nie widzę justowania tekstu i wcięć w tekście. Justowanie to jeszcze małe piwo, ale na pewno jest ono lepsze, bo poprawia wygląd estetyczny szablonu i lepiej się czytelnikowi czyta, jednakże akapity to już mały grzech, że tak to ujmę.  Akapity to bardzo ważna część treści, nie dość, że lepiej się czyta, to przy okazji pokazuje nam, gdzie zaczyna się nowa myśl. W szkole na pewno Cię uczyli, że trzeba je koniecznie robić. Blog to nie wyjątek. A jeśli o robieniu akapitów mowa… Czasem nie wiesz, kiedy powinnaś je robić. Gdy zaczynasz pisać rozwlekle opisy o czymś, to zapominasz o ważnej zasadzie, której trzeba się trzymać: każda nowa myśl, niezwiązana w żaden sposób z poprzednim zdaniem, winna się zaczynać od nowego akapitu. I radzę to zapamiętać, przyda się do pisania wypracowań w szkole czy coś…

Trzecia rzecz: nie umiesz pisać dialogów od strony technicznej. W ogóle tego nie ogarniasz i piszesz na luzie, jakbyś w ogóle do tego wagi nie przykładała, co pewnie jest faktycznie u Ciebie stosowane, ale… No, pokażę na jakimś prostym przykładzie, o co mi w ogóle chodzi.

Przy okazji skopiuję z mojej ostatniej oceny pewną poradę, dotyczącą przecinków, bo leżą u Ciebie i kwiczą, co można zauważyć powyżej.

Przecinki u Ciebie leżą i kwiczą na każdym polu. Nic kompletnie chyba z tego aspektu nie umiesz. A gdy już je stawiałaś, to chyba na chybił trafił. To nie jest zbyt dobre podejście, nie uważasz? Okej, omówię tutaj kilka podstaw, ale to w Twojej kwestii leży dowiadywanie się na bieżąco coraz to nowych rzeczy z tej dziedziny, bo, uwierz mi, łatwe to nie jest i praktycznie każdy pisarz ma z tym problem.

Przecinki stawiamy przed słowami, kończącymi się na –ąc, -ący, -ące, -ąca, -ny, -ty. Stawiamy go przed „czy”, przed „co”, „dlaczego”, „czemu”, „gdzie”, „jaki, jaka, jakie”. Nie stawiamy przed „lub”, „albo” i tym podobne. Często widziałaś pewnie w błędach, które wyciągnęłam z treści, że do przecinka, który Ty postawiłaś, dostawiałam też drugi – to wtrącenia. Nie zawsze one muszą występować i zdanie mogłoby się bez nich obejść, ale chodzi o to, że po wyciągnięciu danego wtrącenia, będącego jakby takim właśnie przecinkiem, czyli krótkim zatrzymaniem się, zdanie nadal ma sens. Jak widzisz, przed chwilą ten manewr zastosowałam. Kasujemy „czyli krótkim zatrzymaniem się” i nadal zdanie zachowuje sens całości.

Jeśli chodzi o „jak”, musisz zapamiętać ważną rzecz. Przecinek przed tym słowem nie występuje tylko wtedy, gdy porównujemy coś do czegoś. Czyli „silny jak skała”. Wtedy go nie ma, w każdym innym przypadku, gdy używasz „jak”, przecinek na pewno musi być.

Interpunkcja w budowie dialogów także leży, dlatego na prostym przykładzie wyjaśnię Ci, o co mi chodzi.

- Zjedz to jabłko – powiedziała kobieta stanowczym tonem, patrząc surowym wzrokiem na swą córkę.

Tutaj mamy do czynienia z brakiem kropki na końcu wypowiedzi postaci, ponieważ słowo po myślniku określa nam, w jaki sposób bohater wypowiedział to zdanie. Wszelakie „powiedziała, mruknęła, warknęła, jęknęła, wycharczała, wyszeptała, itd.” Piszemy z małej litery. Dotyczy to także wszystkich pozostałych znaków interpunkcyjnych, jakie mogą wystąpić na końcu zdania.

- Zjedz to jabłko. – Kobieta spojrzała surowym wzrokiem na swą córkę, podając nastolatce owoc do ręki.

Tutaj, jak widzisz, nie wystąpiło słowo określające nam, w jaki sposób bohater wypowiedział swoją kwestię, więc stawiamy kropkę, a słowo po myślniku rozpoczynamy od wielkiej litery.

To podstawy budowy dialogów, jak i zastosowania przecinka – musisz kontynuować jakoś to, co Ci w szczątkowej formie przekazałam, a pewnie o połowie rzeczy zapomniałam, ale mogę Ci polecić chociażby Wikipedię, czy Katalog Ocenialni, gdzie smirek – oceniająca jednej z zaprzyjaźnionych ocenialni – pisze bardzo ciekawe artykuły, oznaczone  „[PPP] – znajdziesz tam wiele przydatnych informacji na tematy dotyczące pisarstwa. To nie wszystko. Nie sądzę, by podawanie Ci adresu Piórem Feniksa było dobrym wyjściem, ponieważ Blog Onet przestaje istnieć, jednakże musisz na własną rękę poczytać książki z tym związane, poszukać o tym na Internecie – w dzisiejszych czasach mamy ogrom możliwości – wystarczy po prostu z nich skorzystać, a to chyba nie jest takie trudne, nieprawdaż?

Czymś, co mnie najbardziej zabiło, to niestawianie kropek na końcu zdań. Wiesz, to raczej zostawię bez komentarza, a Ty, mam nadzieję, wyciągniesz z tego jakieś sensowne wnioski, bo mnie to… naprawdę zabiło. Owszem, jest sposób zapisu dialogu, gdzie kropki we wtrąceniu od narratora nie ma, jednakże… Nie przez cały czas, serio.

Twój styl pisania jest, co by tu dużo mówić, irytujący. Nie jest on śmieszny, bo na siłę starasz się być śmieszna i podchodzić do tego wszystkiego z przymrużeniem oka, ale wyszło zupełnie odwrotnie. I nie mówię tego dlatego, że treść mi się nie podoba, czepiam się szczegółów i od początku jakoś nie mam chęci na tego bloga. Potrafię śmiać się, gdy ktoś pisze w ten sposób, znam nawet taką autorkę czy dwie, one też popełniają błędy, ale Ty się do tego grona nie zaliczasz. To jest… słabe, jeśli chodzi o tę stronę treści. Ja to czytałam i moja mina była znudzona, myślałam o niebieskich migdałach i zastanawiałam się, kiedy w końcu dotrwam do końca. Nie wiem, może to się zmieni za 14 rozdziałów, ale w tym momencie mam ochotę ocenić następnego bloga z kolejki, a Twojego mieć już z głowy.

W treści panuje chaos, inaczej tego nazwać nie mogę. Wszystko tak naprawdę opiera się na dialogu, co mnie niezmiernie irytuje. Twoim ulubionym klawiszem na klawiaturze jest chyba Caps Lock, patrząc na ilość wykrzyczanych słów, jakie można znaleźć. Tutaj coś się dzieje,  nagle przeskakujesz do czegoś nowego, by za chwilę dodać coś od narratora. Serio, zwolnij, bo mnie od tego wszystkiego głowa rozbolała. Wolniej znaczy lepiej, bo jeśli piszesz na szybko i nie ogarniasz tego wszystkiego, wychodzi kiszka. I wyszła, bo ja mam kaszanę w mózgu i nie mogę tego uspokoić.

Sądziłam, że chociaż uda mi się w spokoju przeczytać całą treść, ale nawet to nie było mi dane. Twój blog wysysa z człowieka wszelakie pozytywne aspekty oceniania i przez niego na poważnie myślałam o odejściu. Tak źle dawno mi się nie oceniało. W ogóle nie miałam ochoty patrzeć w jego stronę. Ale przemogłam się i postanowiła zatrzymać się na rozdziale piątym i przejść do piętnastego oraz szesnastego, by mój mózg nie umarł śmiercią tragiczną. Po takiej ilości rozdziałów od Ciebie może uda mi się go reanimować, choć już teraz ledwo ciągnie.

Och, ledwo zaczęłam czytać te ostatnie rozdziały, a już wkradła mi się jakaś nieścisłość. W piętnastym rozdziale ta wilczyca ukradła im gwizdek, aż tu nagle w szesnastym Tsudo wspaniałomyślnie jakiegoś używa. Och, pewnie ma w torbie zestaw: każdy na inną porę dnia. Serio, to lekka przesada, skoro się nie wie, co się pisało w poprzednim rozdziale…

Sądziłam, że coś się zmieni. Zmieniło się niewiele. Nadal nagminne błędy z przecinkami, zero ogarnięcia aspektu technicznego budowy dialogów, literówki i próba bycia śmieszną. No, na plus, że w końcu ogarnęłaś, iż Pain się pisze, nie „Pein”. Zawiodłam się, bo miałam bardzo cichą nadzieję, że dla tego bloga jeszcze nic nie jest stracone.

W każdym razie musisz bardzo poważnie zastanowić się nad swoim stylem, nad tym, czy naprawdę chcesz to ciągnąć – w ogóle musisz sporo przemyśleć. Bo jak na razie osoby bardziej obeznane w pisarstwie odstraszasz. Niezwykle skutecznie, rzekłabym nawet.

5/40

Bohaterowie:

Jako że treść leży i kwiczy, nie za wiele mogę nawet powiedzieć o tych bohaterach. Wiem, łamię swoją zasadę, dotyczącą nieczytania wszystkich notek, dostępnych na blogu, ale po prostu inaczej się już nie dało. Okej, może po prostu przeanalizuję te postaci, które zapadły mi w jakiś tam sposób w pamięć.

Och, a także magia Twojego pisarstwa – udało Ci się wzbudzić w czytelnikowi jakieś emocje względem bohaterów – niechęć.

Deidara – panienka z problemem mówienia cicho. Ciągle tylko się drze. Ogólnie jest dziwny. I ma jakieś „ale” do Tsudo. Nie wiem, nie wgłębiałam się w ich zawiłe relacje.

Tsudo – jest niewidoma… Och, sporo mogę o niej powiedzieć, nie ma co… Ach, należy do tej całej organizacji Zielony Kot, jest córką założycielki tej organizacji czy jakoś tak… Nie wiem, chyba w tym momencie grałam w Mahjonga…

Pain aka Pein – ten to wiecznie zabiegany i dziwny, jak każda postać zresztą…

Konan – miła dla wszystkich, słodka i niebieska…

Dobra, nie będę się dalej pogrążać i zniechęcać, mogę powiedzieć jedyni tyle, że nie oddałaś charakteru postaciom. Nie są takie jak w mandze, co mnie niezmiernie smuci. Chyba bym wolała czytać coś znajomego, a tak to nie widziałam znajomych mordek tylko coś innego. Postaci nie zachwyciły mnie żadnymi zaletami, nawet wadami! – co jest niespotykane aż tak często.

Ostatnio mam jakiegoś pecha do blogów, ciągle coś jest nie tak jak być powinno…

2/10

Pomysł:

Pomysł na bycie śmieszną spalił na panewce, a i sama idea powstania tej historii jest dla mnie bliżej nieokreślona. Okej, wątek z niewidomą jest ciekawy, bo ludzie raczej nie chcą pisać o takich osobach; nawet ciekawie rozbudowałaś wątek Zielonego Kota i aspekt tych gwizdków oraz Sieci, z którą miałam przyjemność na samiuteńkim końcu lektury. To wszystko miałaś nawet przemyślane. Ale z postaciami Kishimoto nieźle spaliłaś. Nic się nie trzymało kupy, latali, gdzie chwili, istny chaos, jakieś niedociągnięcia, paradoksy, o których wspomniałam nawet pod koniec analizowania „treści”. To mi się nie widziało, wszystko potwornie nudziło i się dłużyło. Każdy normalny zamknie w cholerę kartę (lub okno, w zależności od przyzwyczajeń) i sobie pójdzie szukać czegoś ciekawszego.

Na drugi raz lepiej postawić na oryginalność i wszystkich wymyślić samemu niż wyciągać postaci Z mangi i starać się być śmieszną w ich imieniu, że tak to ujmę. Kompletnie Ci to nie wyszło.

5/15

Podstrony:

Galeria, czyli zbiór Twoich prac- przyznam, że zajrzałam do każdego i wszystkie są naprawdę świetne!

O mnie, czyli opis naszej zacnej autorki. Dosyć nietypowy, ale na oryginalność zwłaszcza powinno się stawiać! Zajrzałam również na zalinkowany nick i też przeczytałam. No, mój rocznik. Matura się kłania, choć ja jeszcze nie piszę, bo siedzę sobie na spokojnie w technikum. Ale z nas dwóch ja będę mieć gorzej... Okej, nie zanudzam!

I linki - odnośniki do wielu zacnych i ciekawych blogów. Nasz link też się przewinął przez stronę główną, więc nie mam żadnych zastrzeżeń.

Skromnie i z umiarem - to lubię!

5/5

Podsumowanie:

Cóż mogę rzec – wszystkie moje żale można przeczytać u góry, a tutaj mogę skrócić to w formie kilku zdań. Sodoma i Gomora – oceniałam tego bloga 3 MIESIĄCE. Nigdy w życiu tak się nie męczyłam z oceną jak z tym blogiem, w dodatku maksymalnie ją skróciłam, bo dalej się po prostu nie dało. Nigdy więcej, serio. Nigdy więcej.

Dziewczyno, popracuj nad swoim stylem i pisarstwem – nie mówię, że nie ma dla Ciebie nadziei. Ale to, co prezentujesz aktualnie, raczej się nie nadaje do lektury dla osób o słabych nerwach i psychice. Skoro ja mam mocne nerwy i mózg, a wysiadam? Jeju…

0/10

Razem:  35

Ocena: dopuszczająca (2)

***

Przez weekend mnie w ogóle nie będzie, ale od razu mówię, że zaczęłam już prace nad kolejnym blogiem z kolejki. Myślę, że powróciłam z ocenianiem. Ten blog był moją próbą, serio. Raczej już nic mnie nie zaskoczy...

Wyjeżdżam na zawody psich zaprzęgów do Minikowa koło Bydgoszczy - trzymajcie za nasz klub kciuki! Poznam też Igora Tracza - naszego mistrza świata w psich zaprzęgach! *-* To dopiero zajebista wiadomość! *-*

Postaram się oddać następną ocenę do końca października, kochani. Może, jeśli mam bloga z małą ilością notek, ocenię go w pierwszej kolejności, te najdłuższe zostawiając sobie na sam koniec. Sporo z nimi zawsze roboty jest ;)