[543] out-of-the-game.blogspot.com

            Przepraszam za milczenie, nałożyło się parę spraw.

            Ta ocena (Out of the game) była moją osobistą drogą krzyżową. Chyba w pokucie za to, że nie chodzę do kościoła, ja nie wiem. Mogły mnie w trakcie pisania ponieść nerwy, za co przepraszam z góry – po prostu jestem człowiekiem impulsywnym i podłym.

 

            Pierwsze wrażenie:

            Angielski adres. Nie za bardzo mnie to porywa, bo uważam, że nasz ojczysty język jest równie ładny. A i po przetłumaczeniu adres byłby krótszy – poza grą. Tymczasem mamy kilka krótkich słów, wszystkie oddzielone myślnikami, całość natomiast brzmi dla mnie… nijako. Nie czuję się porwana ciekawością, ot, może lekko uniosłam brew, ale bardziej z dezaprobatą. Zobaczmy, co jest dalej.

            W belce kolejna angielszczyzna. Może i treść będzie po angielsku? To byłoby dla mnie pewnym wyzwaniem, znowu musiałabym mózg na angielski przestawić. W każdym razie odnoszę niejasne wrażenie, że czeka mnie bardzo dramatyczny romans. Bądź też miłość do wampira, uchowaj, Boże. Albo upadłego anioła. Albo jakiekolwiek innego badassa, którzy są ostatnimi czasy popularni.

            Spojrzałam na bloga i lekko się skrzywiłam. Znowu bardzo nijako, nagłówek średnio wykonany, całość sprawia wrażenie niedopracowanej, posklejanej z kilku różnych części. Nad szablonem będę się jednak pastwić za chwilę, dość powiedzieć, że nie ucieszyłam się zanadto, patrząc na to wszystko.

            Pseudonim Autorki dość… interesujący. Co kto lubi, właściwie, mnie nie przypadł do gustu. Wyżywać się jednak na tym szczególne nie będę, ot, w każdym razie – wcześniej nigdzie go nie widziałam.

            Podsumowując, punktów znajdzie się…

            4/10

            Szata graficzna:

            Jak już mówiłam, nie bardzo mi się podoba. Wyjątkowo nijako, ale to po kolei. Ten odcień… hm… czegoś pomiędzy fiołkiem a lawendy od dłuższego patrzenia przyprawia nawet o mdłości. Gdybym miała wziąć się za analizę szablonu jak dzieła sztuki, to stwierdziłabym, że kompozycja jest mocno niesymetralna i bynajmniej nie wpływa to na interpretację motywów symbolizmu, ehem. Z lewej strony naćkane wszystkiego od cholery, z prawej pustka, nie licząc samego tekstu. Nie jest to wadą, oczywiście, tylko kurczę. Wygląda paskudnie, szczerze mówiąc.

            Autorka jest pewna, że te wszystkie elementy muszą znajdować się na głównej stronie? Trzy czwarte z nich dałoby się wywalić na podstronę, zostawiłoby się tylko spis treści… A tymczasem lipa. Właściwie jak tak patrzę, to czy zakładka „O mnie” oraz ta notka o Autorce to nie jedno i to samo? Oj, Autorko, nie można mieć ciasteczka i zjeść ciasteczko. Przynajmniej tym razem wygląda to bardzo kontrowersyjnie.

            Co do nagłówka. Wtopienie zdjęć średnie, czarno-białe kolory, czy raczej szaro-nijakie są właśnie… nijakie. I jeszcze więcej tego niewiadomojakiego fioletu. Uch, naprawdę, przyprawia mnie to o lekko depresyjny nastrój, a za oknem świeci mi słońce – co to za porządki?

            Poza tym, po pobieżnym przejrzeniu tego, jak się rozdział wizualnie prezentuje, stwierdzam, że czcionka zmienia się w trakcie treści. Wielkość, to jest. Plus – brak justowania. Na Onecie jeszcze człowieka szło zrozumieć, ale przecież Blogspot ma tę opcję wbudowaną, no to co za problem? Ach, lenistwo dopada każdego Polaka.

            Punktów to będzie…

            4/10

            Treść:
            Na początek – wypisuję błędy z pierwszego oraz ostatniego rozdziału. Ponadto z każdego piątego rozdziału, ponieważ całości jest więcej niż sztuk dziesięć. I od razu stwierdzam brak akapitów, i jestem z tego powodu bardzo zła.

            Prolog:

1)      „Wszystko, po prostu wszystko mówiło jej, czy wręcz krzyczało w głowie.” – narrator sam nie jest pewien? Zły spójnik.

2)      „Biła się z własnymi myślami, czegoż chcieć więcej, mętlik, pulsowanie skroni, ściskanie w gardle, nie mniejsze niż w żołądku.” – literówka, zbędny przecinek.

3)      „Biła się z własnymi myślami, czegoż chcieć więcej, mętlik, pulsowanie skroni, ściskanie w gardle, nie mniejsze niż w żołądku. Naprawdę więcej w tej chwili nie mogła chcieć, robiło się tylko gorzej, fale gorąca, nawet zaczynała się pocić.” – powtórzenie.

4)      „A to całe chore zachowanie z powodu kilku wspomnień, no może kilkunastu chwil, pięknych chwil, jednak również bolesnych, zważając na ich bez happy endowy koniec.” – zgubiony przecinek.

5)      „Jednak nie zawsze w życiu jest kolorowo, tak, patrząc pesymistycznym okiem..Nigdy nie jest jedynie kolorowo, często kolory blakną, zmieniając się w szare, czarno-białe barwy.” – nie istnieje leżący dwukropek. I zjedzona spacja.

6)      „Nigdy nie jest jedynie kolorowo, często kolory blakną, zmieniając się w szare, czarno-białe barwy. Słońce ginie gdzieś za szarymi, ciężkimi chmurami, kiedyś na pewno jeszcze zobaczymy jego promienie.” – powtórzenie.

7)      „Dla niepoprawnych romantyczek jest to..Wieczność, ale i tyle chcą czekać na miłość.” – znowu.

8)      „Ona jednak.. Była młoda, ładna, szczupła, wesoła, lubiana.. - Można powiedzieć idealna.” – czemu jednak? Czemu Autorka zaprzecza? Znowu leżący dwukropek. Potem napaćkanie znaków interpunkcyjnych; trzeba było jeszcze przecinek, wykrzyknik i średnik walnąć, a co.

9)      „Była młoda, ładna, szczupła, wesoła, lubiana.. (…) Tak było, mogła mieć praktycznie każdego, dziewczyna z dobrego domu, jednak nie była tak zwaną sztywniarą, było wręcz przeciwnie. Można było robić z nią dosłownie wszystko, lądować na posterunku, odwozić przez radiowóz do domu, bądź wieczorami szlajać się po ulicach Indianapolis, wracać stopem za miasto do domu, uciekać przed właścicielem sklepiku z rogiem po ukradnięciu mu tabliczki czekolady..” – łoł, dobra, po kolei. Powtórzenie, raz. Odwozić kogo?, dwa. Powtórzenie, trzy. Zbędny przecinek, cztery. Czemu uciekała z rogiem?, pięć.

10)  „Dosłownie wszystko, kończąc na czymś całkowicie odmiennym - chodzenie do kościoła, płakanie w rękaw, przytulanie, bądź zwyczajne wyjście na spacer.” – na czymś, czyli na czym? Na chodzeniU, płakaniU, przytulaniU, zwyczajnYM wyjściU.

11)  „Tego dnia naprawdę odechciewało jej się czegokolwiek, często te wspomnienia przychodziły same, nie były, ani trochę zależne od niej.” – zbędny przecinek.

12)  „Pojawiały się i znikały, niestety pozostawiały po sobie paskudny ból, w sercu, wielką dziurę, której żadna tabliczka czekolady nie potrafiła zatkać, ani ogłuszyć na parę chwil.” – zbędne.

13)  „Po prostu nie było nic w stanie tego zmienić, wszystko wtedy zaczynało boleć, tak jak i tego dnia.” – szyk. Nic nie było w stanie tego zmienić.

14)  „Chcesz się dowiedzieć, czy on też bije się z tymi myślami, co ty?” – zgubiony.

15)  „Czy? Czy cie pamięta?” – DAFUK? I literówka.

16)  „– Nie, nie i jeszcze raz nie, nie mogę..Co jeśli?” – leżący dwukropek i… czemu tej dziewczynie ciągle urywa od zdania?

17)  „Jeśli mnie..” – nie chcę się powtarzać.

18)  „Tak, musi pamiętać, w końcu tyle nas łączy..Znów to ukłucie.” – ehem.

19)  „Nie wyrobie, nie wyrobie, a jak go zobaczę ii..- ” – literówka, eee; nie wiem, jak to nazwać, podwójne i, dwukropek, brak spacji.

20)  „Była nie dość, że okropnie zakłopotana, to dodatkowo znów nadeszła fala bólu i skończyła, siedząc pod drzwiami łazienki cała we łzach.” – zbędny, zgubiony, kolejny zgubiony… I ta fala bólu usiadła pod drzwiami łazienki? Zły podmiot.

21)  „Wspomnienia nie są jedynie niezniszczalną pamiątką, czymś osobistym, bezcennym, są też przekleństwem, ona miała to wspaniałe szczęście, że były one..Przekleństwem!” – pomijając ten piękny brak sensu, to znowu to samo.

            Rozdział 5:

1)      „Może brzmi to jak jakiś jebany narcyzm, że mam o sobie mniemanie takie, iż nie popełniam błędów, mniejszych, bądź większych.” – zbędny.

2)      „Nigdy nikogo nie zraniłam, starałam się być patriotką, dobrą sąsiadką, zajebistą dziewczyną, kochaną córeczką, mamusi, oraz tatusia.” – zbędne.

3)      „Byłam naprawdę dobrym człowiekiem, co ja pieprze, byłam, mówię o sobie jakbym już nie żyła, co najmniej.” – zbędny.

4)      „Ale żyje, na nieszczeście moje, bo nie bardzo cieszę się z tego wykurwiście drażniącego mnie faktu.” – literówki.

5)      „Już nie płaczę tak często, sama się sobie dziwię, ale.. przestałam się tak tym zadręczać, chociaż zależy kiedy. Od tych trzech miesięcy zdarzyło się kilka.. jak ja to nazywam ‘mokrych nocy’, czyli całych, bądź w połowie przepłakanych.” – złe znaki interpunkcyjne, zgubiony przecinek, zbędny przecinek.

6)      „Często skutkami tych pięknych, upojnych chwil był cholernie nieznośny ból głowy, najgorsze było to, że już chciałam sobie spokojnie zasnąć, gdyż przestałam płakać, a tu, jednak, kurwa, nie, nici z mojego, kurwa, błogiego snu, powód jest oczywisty, nakurwiający ból łba.” – powtórzenie, zbędny, zgubione.

7)      „Ale to już standard, nawet kac jest przy tym jak, kurwa, góra lodowa do jebanej kosteczki lodu, zajebiste porównanie, niestety nie potrafię właśnie w tej chwili wymyślić czegokolwiek bardziej sensownego.” – zgubione.

8)      „Mamy godzinę 3:29, nie zasnę, dopiero przestałam wyć, tak, opisywałam coś, co właśnie się skończyło.” – zgubiony.

9)      „Dlatego sobie poradzę, poradzę, kurwa, i nie będę nawet wysłuchiwać pieprzonych tekstów typu 'już zawsze będziesz zjebaną rozryczaną histeryczką'.” – zgubione, złe znaki.

10)  „Nie bede, nie byłam i nie jestem!” – literówki.

11)  „Nie powiem..dalej ryczę w poduszkę.” – ehem.

12)  „Ale to i tak rzadziej mi się zdarza, aniżeli wtedy, kiedy mieszkałam sama.” – zbędny, zgubiony.

13)  „Przynajmniej mam z kim się najebać, bo nie mogę zaprzeczyć, że gdy jestem pijana..trzeźwiej myślę, chociaż brzmi to dość..idiotycznie!” – znowu.

14)  „Jednak tak właśnie jest, przestaje się zadręczać, jestem zupełnie inna, nie myślę o..osobie, której imienia niekoniecznie mam ochotę wypowiadać, jest całkiem spoko.” – literówka, znowu, której imienia nie chcę wypowiadać.

15)  „Nie należy to do najprzyjemniejszych rzeczy pod słońcem, boli przy zwykłych wspomnieniach, a gdy dochodzi do tego ból głowy, oczu, oraz pieprzone uczucie suchości w ustach..tak, zapomniałabym, i ta pierdolona podwójna dawka bólu psychicznego.” – znowu.

16)  „- Próbuję wtajemniczyć cię w temat, ale, kurwa, to boli, wiesz?” – zgubiony.

            Dobrze, i tu poległam. Wypisałabym błędów jeszcze około czterdziestu, ale zwyczajnie… ludzie, ile można? Autorka widzi, co się dzieje powyżej. Przeczytam sobie spokojnie całość treści, bez kopiowania każdego zdania i wystukiwania, co ZNOWU jest źle, a na końcu podsumuję całokształt. Bo naprawdę, jestem na skraju wytrzymałości psychicznej i lada moment pójdę po siekierę, zamieniając się w American Psycho.

            Skończyłam czytanie. Nie wiem, jakim cudem, wybuduję sobie kapliczkę za to osiągnięcie. W każdym razie dla podsumowania części o błędach – można tu znaleźć dosłownie wszystko. Ortograficzne, interpunkcyjne, gramatyczne, składniowe, stylistyczne i jeszcze multum innych literówek i wpadek, których nie potrafię mądrym słowem określić, bo nie skończyłam studiów polonistycznych. Jest TRAGEDIA. Aż mam palpitacje serca, zaraz mi się płatek nie domknie i będę się faszerować tabletkami.

            Postaram się jednak po kolei. I postaram się za bardzo nie pluć jadem. Na początku zaznaczam, że oceniam tekst, nie Autora – w tym wypadku Autorkę. Odnoszę wrażenie, że następne akapity mogą zostać odebrane jako atak na twórcę tej prozy, a ponieważ zwyczajnie nie zamierzam się z nikim użerać, zaznaczam. Takie moje niepisane, ludzkie prawo.

            I taki wał, cytując Kiepskiego.

            Pierwsze, co mi się nasuwa, to styl. Styl, który mnie boli. Skończyłam lekturę wczoraj w nocy, do tej pory trzyma mnie ból głowy, a zdążyłam pójść do pracy i na kurs prawa jazdy – zdążyłam wykonać wysiłek i psychiczny, i fizyczny, jednak nadal boli. To u mnie taki sygnał – zostaw tekst, nie czytaj go, to coś strasznego. Tu jednak musiałam przebrnąć, bo taki niepisany obowiązek. Chyba muszę wszystko wypunktować, bo inaczej wkradnie się jeszcze większy mętlik w to, co próbuję stworzyć.

1)      Wulgaryzmy. Wszędzie, wszędzie, wszędzie wulgaryzmy. Jestem z osób które i piszą, i czytają teksty, gdzie nie ma zbyt dużych barier… delikatności. Brutalne sceny, sceny erotyczne, wulgaryzmy właśnie, dosadności, naturalizm, wszystko, co ludzkie, nie jest nam obce. Wielbię, kiedy coś jest pokazane prawdziwie, bez tego baśniowego marginesu milczenia. Ale wszystko trzeba umieć zastosować, Autorka natomiast… Owszem, przeklinam dużo. Owszem, jestem wulgarna. Jednak literatura to nie blokowe podwórko, Autorko. W dialogach jest to jeszcze do zdzierżenia, dialogi są nieco odmienną częścią tekstu. W narracji, nawet pierwszoosobowej – razi, odrzuca, zniesmacza. Ktoś niemądry mógłby wyciągać argument pod tytułem „ale to narracja ze strony bohatera, bohater nie musi być literatem i wyrażać się literacko”. Jasne. Ale nie w TAKI sposób. Proponuję Autorce przejrzenie powieści pani Olgi Gromyko, która jest dla mnie mistrzynią narracji pierwszoosobowej. Tam pojawiają się kolokwializmy, nie ma liryzmu ani „profesjonalnych” opisów, wszystko jest bardzo ludzkie i bardzo naturalne, widać, że wychodzi od głównej bohaterki. Tutaj jest mi niedobrze, kiedy brnę przez zdanie za zdaniem brzmiącymi mniej więcej tak: Kurwa jego pierdolona mać, zaraz temu chujowi zjeżanemu wyjebię, żeby się, kurwa, przekręcił, kutas niemyty. Za wulgaryzmy przepraszam panie szefowe i oceniające.

2)      Skakanie narracyjne. O ile przeskoki między narracją trzecioosobową a pierwszoosobową są dopuszczalne i jak najbardziej poprawne po odpowiednim zaznaczeniu w tekście (przerwa enterem), o tyle tak nieporadne szamotanie się z bohatera na bohatera… robi Czytelnikom wodę z mózgu. Zaznaczanie, kto jest narratorem w danym fragmencie, też traktuję jako błąd. Jeśli Autorka chce prowadzić opowieść z punktu widzenia wielu bohaterów, to wystarczy wybrać sobie narrację trzecioosobową, ale nie wszechwiedzącą, tylko subiektywną.

3)      Powtórzenia koncepcyjne oraz myślowe. Bohaterowie w narracji – czyli narrator – potrafią kilka razy z rzędu pisać o jednej rzeczy, robiąc z Czytelnika debila. W pierwszym zdaniu jest o czymśtam, w drugim też, ale napisane od przysłowiowej dupy strony, w trzecim jeszcze raz, a potem jeszcze w czwartym zdaniu, bo może ktoś nie załapał. Często zdarza się także powtarzanie wątków przemyśleń na początku i końcu akapitu. Zaznaczmy jednak, że akapity jako takie w tekście występują sporadycznie, chyba tylko na specjalne, pisemne zaproszenie.

            To główne wady stylu, czyniące go nieczytelnym, nieprzyjemnym w odbiorze, zwyczajnie miernym. Autorka stara się stylizować narrację na punkt widzenia bohatera, który opowiada, a wychodzi z tego taka kaszana, że głowa mała. Och, są jeszcze różne niepotrzebne dookreślenia, niepoprawne stosowanie wyrazów bez znajomości ich znaczenia… To jest niemalże dno, co nie świadczy o tym, że nie można z niego wybrnąć. Dostrzegłam drobną poprawę – nie ma aż tylu przekleństw w każdym zdaniu. Jestem w szoku.

            Fabuła? Jaka fabuła? Autorka nie wie, o czym pisze. To wszystko jest wymyślane z rozdziału na rozdział, nie ma konkretnego planu, kręci się niby wokół jednego wątku, ale Autorka nie ma pojęcia, jak chciałaby ten wątek właściwie poprowadzić. Owszem, pisanie ma być zabawą, nie trzeba się do niego koniecznie latami przygotowywać – w romansach nie istnieje konieczność dokładnego researchu zbyt wielu zagadnień, toteż sprawa jest prosta. Jednak przysiąść nad tekstem, z szacunku do pisania oraz Czytelników, trzeba zawsze. Na ten moment mogę rzec, że fabuła jest żadna. Nudne jak flaki z olejem, generalnie, czekałam z wytęsknieniem na koniec każdego rozdziału, byle tylko odbębnić obowiązek i zająć się czymś ciekawszym. Wokół czego się kręci? Zraniona miłość, seks, narkotyki. Mhm. Super fabuła, na bestseller po prostu.

            Dialogi są żałosne. Gimnazjalne po prostu. Poza tym wszyscy mówią w ten sam sposób. Tak jakby w istocie rozmawiały tylko dwie osoby, ale dziwnie się złożyło, że mają wiele imion. Niepoprawny zapis do tego, poza tym Autorka stosuje, jak to mówię, mecz tenisowy. Jedna wypowiedź, druga wypowiedź, wypowiedź jednego, wypowiedź drugiego, praktycznie bez komentarza. Gdy rozmawiają cztery osoby… życzę powodzenia w zrozumieniu sensu opisywanej sceny. Wracając do tej gimnazjalności – wszyscy się kłócą, wyzywają, grożą sobie, przeklinają, wrzeszczą albo histeryzują. Nie zachowują się jak dorośli ludzie, jakkolwiek ktokolwiek nie próbowałby ich bronić. To jest nierealne, by tak wyglądały rozmowy, nawet narkomanów. Przecież nie są całe życie naprani, zdarzają się momenty, gdy kontaktują. Rozumiem nerwowość. Rozumiem wahania nastrojów. Ale nie coś takiego.

            Opisy? Null. Nie wiem, co jak wygląda. To po prostu czasami gdzieś istnieje. Teoretycznie tekst skupia się na przeżyciach wewnętrznych – dokładnie na wszechogarniającym weltschmerzu, angstcie, i innych takich uroczych problemach nastolatków. Aczkolwiek jaskółczy niepokój, jak to Kordian określił swoją młodzieńczą depresję, pasuje najlepiej – ryczą nad swym losem i próbują się zabić (Werter pozdrawia), bo się zakochali i miłość jest nieszczęśliwa. Rany, głębia mnie powala, naprawdę. Nie mówię, że coś takiego nie może być głębokie. Tu, niestety, nie jest. To denerwuje, bo na takich smętnych wywodach opiera się 70% treści, reszta to dialogi. Auć, generalnie. Nienawidzę użalania się nad sobą, a tu zostało to zaserwowane w tak niestrawnej oprawie, że moje ciśnienie wynosi trzysta i ciągle rośnie.

            Dobrze, skończę ten wywód, by móc przejść do następnej części oceny, według mnie dość istotnej. Nie będę podsumowywać powyższej irytacji, przyznam od razu punkty:

            8/40

            Bohaterowie:

            Wszyscy są tacy sami. Tak samo myślą, tak samo mówią, mają takie same problemy, tak samo się zachowują. Wygląd w gruncie rzeczy przemilczany. Nie są stworzeni, nie są przemyślani, to patykowi ludzie, którzy robią to, co Imperatyw Narracyjny im nakazuje. Bez zastanowienia, bez własnej woli. Żywy bohater to taki, który nie ugina się pod wolą Autora – on robi dokładnie to, co chce, gdzieś mając zamierzenia Autora, jeśli nie zgadzają się z jego charakterem. Tu tego ze świecą szukać, pozdrawiam.

            Ponadto często bohaterowie (dlaczego ciągle w liczbie mnogiej? Bo nie ma sensu się rozdrabniać, naprawdę, każda uwaga tyczy każdej postaci) mają tak tragiczne wahania nastrojów, że nawet najbardziej nieznośna kobieta w ciąży może się schować. Raz zachowują się tak, raz śmak, nie ma żadnego ładu, żadnego sensu, żadnego łańcucha przyczynowo-skutkowego. Ot, pyk, magiczna różdżka, magiczny pyłek, czary-mary, mamy rozchichotaną, zakochaną dziewczynę, by zaraz angstowała na całej linii, próbowała się zabić i ryczała jak bóbr. Facet raz pijaczyna, raz rycerz w lśniącej zbroi.

            I nie mówię, że to się tak nie da zrobić. Jak ktoś ma warsztat – przedstawi coś takiego wiarygodnie. Tu brakuje warsztatu, tu nie ma wiarygodności, nikt ci, Autorko, nie uwierzy w to, co próbujesz wcisnąć Czytelnikom. Ja wiary nie daję. Ja uśmiecham się szyderczo i kiwam z wyrozumiałością głową, mrucząc „urzekła mnie twoja historia”.

            2/10

            Pomysł:
            Pierwszy etap pomysłu jest. Jeden jedyny. Na dziwną, chorą, toksyczną miłość. Oklepane – każdy romans jest oklepany. Dałoby się przedstawić oryginalnie – nie udało się wcale. I w tym wszystkim zastanawiam się, czy naprawdę konieczny był ten zespół. Można było podobną historię przedstawić na przykładzie losów normalnych ludzi, ale skoro Autorka się uparła, niech będzie.

            Może moje niezrozumienie wynika z tego, że nigdy nie pojmowałam, czemu ludzie piszą tego typu teksty o zespołach oraz piosenkarzach. To taka moja prywatna refleksja, która nie ma żadnego wpływu na ocenę, zatem nie trzeba się nią przejmować.

            5/15

            Podstrony:
            Tak tylko mruknę, że powtarzanie informacji z głównej strony bloga na podstronach jest całkowicie bezsensowne. Naprawdę. Niech w jednym miejscu będzie opis Autorki, nie w dwóch. To jest… dziwne.

            Dobra, po opisie Autorki stwierdzam, że cierpi Autorka na dekadentyzm dwudziestego pierwszego wieku. Nie, naprawdę. Ale ja tu nie po to, żeby krytykować ludzi, tak tylko rzuciłam, bo mi się nasunęło. Znalazłam kilka błędów – literówek przede wszystkim, jednak nie za to mi płacą, żeby je tu wypisywać. Autorka sama znajdzie, o.

            Chwila, wcale mi nie płacą.

            Opisy bohaterów – prócz kolejnych błędów – zawierają chyba streszczenie fabuły. I już nie wiem, co gorsze: narzucać Czytelnikowi ich wygląd oraz charakter, czy opisywać skrzętnie losy oraz historię. No cóż.

            Podstrony w każdym razie są. A punktów należy się…

            2/5, bo błędy.

            Podsumowanie:
            Nie mam zamiaru powtarzać tego, co napisałam powyżej. Jest jak jest, każdy, kto chciał, przeczytał i pewnie zanotował w głowie. Przejdę do punktów dodatkowych, bo pragnę przyznać jeden za drobną poprawę w stylu oraz jeden za nadzwyczaj zgrabny rozdział przy przedstawieniu przyjaźni bohaterki z jednym z członków zespołów. Nawet nie pamiętam imion, tak płascy ci bohaterowie… No cóż, nieważne. Podliczam punkty.

            27/100, czyli dopuszczająca.