[555] dolcze.blogspot.com

Przyznam, że pisanie tej oceny nie przyszło mi łatwo- zresztą jak każdej ostatnimi czasy. Często po prostu aż brakło mi słów i nie wiedziałam o czym właściwie mogłabym napisać. Pranie mózgu sprawiło, że mam problemy z wysławianiem się, więc pisanie też przychodzi mi dość ciężko. Dlatego też podejrzewam, iż zaserwuję wam kolejną żałośnie krótką ocenę, ale trudno. Liczę, że jakoś ją przełkniecie.

www.dolcze.blogspot.com

Adres kojarzy mi się z włoskim „dolce”, widniejącym na ostatniej stronie poloneza z „Pana Tadeusza” (ach, te moje skojarzenia...). Z lekcji muzyki coś tam jeszcze pamiętam i o ile się nie mylę mam do czynienia ze słowem „słodko”, choć zdaje mi się, iż spełnia tu ono raczej rolę oksymoronu. Okaże się potem. Wystarczy jedno spojrzenie na nick i wszystko wiadomo- pamiętnik. Adres to jednocześnie twój pseudonim. Cóż, dosyć ciekawe posunięcie, dzięki któremu jasne jest przynajmniej o jaką kategorię bloga chodzi. Podejrzewam coś bardzo osobistego. Adres jest prosty, krótki i nie ma problemów z jego zapamiętaniem. Zastanawia mnie tylko poprawność pisowni, jednak skoro to nawiązanie do twojego pseudonimu, nie powinnam się chyba czepiać.

Dostrzegam jakąś favikonę, lecz niestety ciężko mi stwierdzić, co przedstawia. Nie potrafię tego z niczym skojarzyć, ale mniejsza o to. Wspomniałaś, że słowa z belki to tytuł piosenki- skoro tak, powinien być on ujęty w cudzysłów. Nie mogę jeszcze pojąć, co robi tam kropka. To nie zdanie ani tym bardziej jego równoważnik. Czytałam gdzieś jednak coś na temat tych wszechobecnych kropek, aczkolwiek wydaje mi się to nieco... dziwne. Niby wszystko wytłumaczyłaś, łącznie ze znaczeniem "metaforycznym" używania tego znaku interpunkcyjnego nawet po pojedynczych wyrazach, ale nadal kuje mnie to trochę w oczy. Zawsze irytują mnie takie właśnie szczegóły. Napis na belce oznacza "coś na przeszkodzie" i pierwsze, co przychodzi mi na myśl, to problemy, które uniemożliwiają nam prowadzenie życia takiego, jakie chcemy mieć. Coś, co podcina nam skrzydła i wali patelnią w łeb. Jak się okazuje po przeczytaniu zawartości bloga, belka jest po prostu idealna. Te zaledwie cztery słowa podsumowują właściwie wszystko, całokształt twojego internetowego zakątka. Zazwyczaj na belkach pojawiają się  "wielce refleksyjne cytaty" jakiś tam "mądrych ludzi", które wyglądają po prostu śmiesznie w zestawieniu z treścią. U ciebie jest zupełnie inaczej.

Mamy więc dolcze, której coś stanęło na przeszkodzie do życia/szczęścia i na deser pięknie wyśrodkowany cytat  z piosenki "Rich kid blues", pełniący rolę nagłówka. Znów brakuje mi cudzysłowu. Poza tym blog prezentuje się przyjemnie dla moich zmęczonych oczu. Żadnych wypełnionych zdjęciami modelek nagłówków, pstrokatego tła ani latających za kursorem jednorożców. Panuje tu skrajny minimalizm, który (o dziwo) nawet mnie zachwycił. Nie ma śladu jakiegokolwiek obrazka lub zdjęcia, a jedyną rzeczą (poza tekstem) odróżniającą się od czerni tła są awatary przy komentarzach. Do tego znajdzie się kilka wyraźnych, zielonych akcentów. Nawiązanie do zielonych Marlboro? Wiesz, to całkiem prawdopodobne- jak mawia mój ojciec "To wszystko kwestia podświadomości". W każdym razie kocham cię za tę czerń na blogu- jestem wielką zwolenniczką wprowadzenia zeszytów z czarnymi kartkami i białych ołówków. Zawsze wolałam coś "biało na czarnym". Dla mnie czerń "zamyka" tekst- sprawia, że skupiamy na nim większą uwagę, nie rozprasza tak jak biel. W dodatku wygodniej się czyta, kiedy tło nie razi w oczy.

W zasadzie to czcionka mogłaby być nieco większa. Wszystko czytałam powiększając stronę o te 10-20%. Sam układ jest jak najbardziej w porządku- wszystkie linki znajdują po prawej i w dodatku ułożone zostały według długości w piramidy (właściwie połowy piramid), co całkowicie zachwyciło mój pedantyczny umysł, który bije teraz pokłony temu czemuś, co skłoniło cię do takiego uporządkowania odnośników. Mówiłam, że odwala mi na punkcie szczegółów. Naprawdę urzekł mnie minimalistyczny wygląd twojego bloga, chociaż nie justujesz tekstu. Coś mi się zdaje, że ten twój "bunt" przejawia się nie tylko w nieużywaniu wielkich liter. Do tego są jeszcze stada dumnych kropek, znikające cudzysłowy i przygwożdżony do lewej tekst. Punktujesz za to podziałami na akapity oraz tą występującą czasem zmianą rozmiaru czcionki, która sprawiają wrażenie, że dosłownie słychać coraz cichszy szept lub jakiś głośniejszy krzyk. Denerwuje mnie odrobinę to "Subskrybuj (...)" i "Starsze posty"- według mnie coś takiego jest w ogóle niepotrzebne, ale na szczęście łatwo to usunąć przy pomocy arkusza CSS. Ach, i jeszcze archiwum na dole strony. W przypadku twojego bloga jest o wiele wygodniejsze od szerokiej listy i nie ukrywam, że ogromnie mi pomogło podczas czytania. Dobrze, to chyba tyle jeśli chodzi o wygląd, adres i te sprawy.
Prawa kolumna to dopełnienie treści bloga- wszystko podzieliłaś na twoje miejsca w sieci, blogi znajomych oraz poradniki itp. Oczywiście należy cię pochwalić za nagłówki gadżetów. Jest jeszcze jakaś podstrona... Niby wspomniałaś, że nie umiesz pisać o sobie, ale to chyba nie do końca prawda. W swoim opisie wyjaśniłaś formalności, jednak przedstawiłaś też swój stosunek do życia i pisania. Jak dla mnie zawarłaś tu wszystkie potrzebne informacje.

Czytałam twojego bloga głównie na iPadzie, a tam nie mam możliwości podkreślania ani zmieniania koloru czcionki i kopiowanie tekstu do notatnika jest trochę czasochłonne, więc odpuściłam sobie wypisywanie błędów. Poza tym było ich naprawdę bardzo niewiele- głównie przecinki, pojedyncze literówki, czasem jakieś niezamierzone powtórzenia, lecz śladów poważniejszych przewinień brak. Ach, i w okolicach 3 sierpnia 2012, o ile dobrze pamiętam, zaatakował mnie jakiś „grabaż”. Tak się zastanawiam czy rzeczywiście popełniłaś błąd, czy też miałaś na myśli Krzysztofa Grabowskiego. W każdym razie to jedyna nieścisłość jaką znalazłam. Zbuntowałaś się jednak przeciwko wielkim literom  (całe szczęście, że nie przeciwko ortografii, choć jeśli się nie mylę i takie przypadki w historii literatury się zdarzały). Cóż, błąd to zawsze błąd, nawet gdy jest on świadomy, ale ciężko mi się do tego jednoznacznie ustosunkować. To akurat kwestia dość dyskusyjna. Na ogół denerwuje mnie, kiedy ktoś gubi wielkie litery, aczkolwiek spędziłam na twoim blogu sporo czasu i w pewnym stopniu się z tym "oswoiłam". Dzięki temu stajesz się rozpoznawalna, wyróżniasz się pośród innych blogów. Zresztą ja brak wielkich liter interpretuję też trochę metaforycznie- tekst przypomina szept, jak gdybyś cicho i nieśmiało wyrzucała z siebie wszystkie emocje. Masz ochotę krzyczeć, lecz nie możesz, gdyż dopada cię jakaś straszna bezsilność. To jak ciche wołanie o pomoc, przynajmniej tak to odbieram albo to kolejna nadinterpretacja. Ogólnie rzecz biorąc, piszesz poprawnie i nie zauważyłam jakichś poważniejszych problemów natury technicznej.

Twój blog na przestrzeni lat oceniany był już tyle razy, że wątpię, bym napisała coś szczególnie odkrywczego. Poza tym sama często określasz sposób w jaki tworzysz. Jesteś świadoma mocnych i słabych stron swojego stylu, więc nie wiem czym mogłabym cię jeszcze zaskoczyć. Na początku faktycznie było trochę bardziej „poetycko”. Przyznam, iż czytając pierwszy post miałam mieszane uczucia i trochę się przeraziłam, aczkolwiek zaintrygował mnie twój sposób przekazywania uczuć i emocji. Nie są to jedynie puste słowa. Aby dokładnie zrozumieć sens tekstu trzeba umieć czytać między wierszami. Nie powinno się także zwracać zbyt dużej uwagi na znaczenie słów, lecz na odczucia, jakie one w nas budzą. To nie zawsze jest proste i wymaga od czytelnika nieco większego skupienia na tekście oraz umiejętności „słuchania” drugiej osoby, a także pewnego rodzaju zaangażowania- nie tylko przeczytania wpisu i wywnioskowania z niego, że „jest fajnie” albo „jest do dupy”. Trudno nie przejąć się problemami, które opisujesz, rozpaczliwym wołaniem o pomoc, powracającymi falami rezygnacji. Z wpisów, szczególnie tych początkowych, dowiadujemy się stosunkowo niewiele o wydarzeniach z twojego życia. Nie jest to pamiętnik, w którym opisany jest każdy szczegół życia, łącznie z ocenami semestralnymi. Czytając twojego bloga nawet nie zauważyłam kiedy zdążyłaś zdać maturę i dostać się na studia. Raz tylko wspomniałaś, że jesteś zadowolona z wyników, ale spodziewałaś się tego- rzeczywiście nie było w tym żadnych emocji. Nie zanudzasz nikogo suchymi faktami ze swojego życia, co czyni wielu blogerów (a przecież czytelników nie interesuje plan dnia autora danego pamiętnika). Wszystko poznajemy od wewnątrz, z zupełnie innej perspektywy- nie znamy przyczyn, za to widzimy skutki takich czy innych wydarzeń. To tak, jakby z powieści usunąć całą fabułę, a pozostawić jedynie przemyślenia oraz uczucia głównego bohatera- albo powstanie z tego niezrozumiały bełkot, albo wspaniałe studium psychologiczne postaci niczym z prozy mojego ukochanego Dostojewskiego. Granica między jednym a drugim jest bardzo cienka, jednak według mnie u ciebie szala przechyla się w stronę opcji drugiej. Później zaczęłaś nieco konkretniej opisywać dane wydarzenia, gubiąc po drodze nieco tej "poetyckości", lecz mimo wszystko nie straciłaś na tym zbyt wiele i zachowałaś swój styl. Wiadomo, że im jest gorzej, tym łatwiej się pisze, a agresja i depresja to najskuteczniejsze leki na niedobór weny. Ból potrafi wywoływać przepiękne w swej przypadkowości słowotoki. To widać wyraźnie na twoim przykładzie. Wolę już jednak czytać o tym, że jest lepiej i prawdopodobnie tak zostanie. Momentami naprawdę zaczynałam się o ciebie bać.

Właściwie mogłabym nazwać twój pamiętnik zapisem przypadkowych myśli, które same układają się w kolejne akapity tekstu, aczkolwiek wydaje mi się, że jest w tym coś więcej. Musi być, skoro twoje słowa są tak bardzo przesiąknięte emocjami. Sposób pisania przypomina mi właściwie mój dziennik, tyle że ja nawiązuję konwersacje z moimi odpowiednikami louis (chyba cierpię na "rozdziesiętnienie jaźni"). W każdym razie podejrzewam, że twój pamiętnik to raczej zapis uczuć- czasem dość chaotyczny lub nie do końca zrozumiały, miejscami wprost kipiący silnymi emocjami, ale to właśnie jego największe zalety. Piszesz o sprawach trudnych, choć powszechnych w dzisiejszym świecie, co sprawia, iż lektura twojego bloga nie jest lekka ani łatwa- zobowiązuje do przemyśleń, zatrzymania się i zastanowienia nad pewnymi sprawami. Nie każdy byłby gotowy do zmierzenia się z takim pamiętnikiem. Ja chyba też nie do końca byłam i może to również przyczyniło się do mojego opóźnienia. Jednak mimo wszystko, twój blog jest niezwykle inspirujący i czytając go miałam kilka wizji- może niezbyt optymistycznych, ale naprawdę realistycznych. Poza tym spisałam sobie kilka cytatów z twoich postów, tak dla siebie. Irytował mnie natomiast okres, w którym byłaś uzależniona od "Jego trujących, niebieskich oczu" (tak to sobie zapisałam, robiąc notatki podczas czytania). Miałam nieustającą ochotę zrobić mu wielką krzywdę. To faceta powinno się traktować jak psa, a nie na odwrót.
Przeżyłaś tyle złego, że aż się w głowie nie mieści. Za to piszesz naprawdę świetnie i co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. Jakie mogłabym ci dać rady, skoro twój blog jest tak dobrze prowadzony? Jedyne rzeczy, do których można się przyczepić to te kropki, wielkie litery... Tego i tak nie zmienisz, gdyż to twój sposób na wyłamywanie się poza schemat. Nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać. Nie ma się po prostu do czego przyczepić. Dlatego z czystym sumieniem mogę przyznać ci ocenę celującą. Dziwię się tylko, że na mnie nie nakrzyczałaś za te opóźnienia. Ale teraz, gdy wróciłaś do LK i jesteśmy już tak jakby rodziną, to może jakoś mi wybaczysz?

Chyba już ze mną lepiej. Zostało tylko wystawienie ocen i studniówka w sobotę. W sumie półtora tygodnia szkoły, a od 14 ferie! Podejrzewał, że wtedy pojawi się też kolejna ocena, a może nawet dwie... Ogólnie w pierwszym tygodniu ferii mamy dziennie po 4-5 godzin zegarowych matematyki (podstawa + rozszerzenie)- świetny pomysł miała moja nauczycielka, nie? :<